CALFSTAFF EN NOYDEKIJN ?

Esopet

Elk beeste heeft hare maniere,

D’een is fel d’ander goedertiere.

Dus zijn die man. Maar die kwade

Verwinnen die goede; dat is schade ...

I havec ende I nachtegale

…..
Een havec vant I nachtegale
In haren nest. Met soeter tale
Bat si hem, dat hise soude sparen
Ende hare jonghe, diere in waren.
‘Gherne,’ seit hi, ‘wiltu singhen.’
Die nachtegale liet haer dwinghen
Van den havec, ende si sanc
Met droever herten, doer sijn bedwanc.
‘Dune hevest,’ seit hi, ‘niet wel ghesonghen.’
Doe greep hi I van haren jonghen.
Staphans quam daer I man, die scoet
Met sinen boghe den havec doet.
Die emmer wille den andren vaen,
Nemmermeer en moet hijs ontgaen.

…..
Een wolf becnaegde bene vele

Een wolf becnaegde bene vele,

Hem bleef I stekende in die kele.

Hi beloefdem giften groet,

Diene holpe uter noet.

Met langhen halse quam daer een

Crane, die hem trac ute dat been.

Als die wolf was ghenesen,

Wilde die crane ghepayt wesen.

Doe seide die wolf: ‘hi is wel onvroet,

Mijn here die crane, die om tgoet

Niet en penst, dat men hem doet.

Hi pensder omme, waer hi vroet.

Hi stac sijn hoeft in minen mont,

Ic liet keren al ghesont.

Hoert hier wonder, soete liede,

Nochtan wil hijs hebben miede.

Souder emmer miede sijn,

Met meeren rechte waer si mijn.’

Dus mach hi winnen, die doet

Den quaden ere ende goet.

…..
Een recht man ende I valsch tyrant

Quamen te gader in I lant,

Daer men vele scimmincle vant.

Daer en ginc oec geen in bant.

I scimminkel was daer here

Ende dwanc al dander sere;

Het was coninc ende het droech crone;

Nochtan waren si even scone;

Het sat hoghe boven dien andren.

Doe saegt II mans daer wandren.

Het riep den valschen man tote hem:

‘Wat duncti, seget, dat ic bem?’

Doe seide die man: ‘du best I here,

I coninc, werdich van alre ere.’ -

‘Ende wat duncti,’ seget hi,

‘Van desen volke, dat hier si?’ -

‘Dat sijn u ridders,’ seegt die gone,

‘Die tuwen dienste sijn gewone.’

Hi prijsden soe, dat hine dede

Ontfaen met groter werdichede.

Als dit die rechte man verstoet,

‘Ja,’ pensdi in sinen moet,

‘Na dien dat men desen doet

Om sijn lieghen dus groet goet,

Seggic waer van deser sake,

Ic worde vele bet te gemake.’

Tote desen man sprac Martijn,

Die soe here wilde sijn:

‘Wat duncti,’ seghet hi, ‘nu besie,

Van desen heren ende van mie?’ -

‘Een scimminkel,’ seghet hi,

‘Bestu, ende dander slachten di.’

Doe deden tscimminkel daer verbiten

Al te sticken, ende sliten.

Die metter waerheit emmer voert

Wille, hine es niet ghehoert;

Maer dats I gheminnet man,

Die sijn heerscap smeken can.