L'heure exquise

La lune blanche

Luit dans les bois ;

De chaque branche

Part une voix

Sous la ramée ...

Ô bien-aimée.

L'étang reflète,

Profond miroir,

La silhouette

Du saule noir

Où le vent pleure ...

Rêvons, c'est l'heure.

Un vaste et tendre

Apaisement

Semble descendre

Du firmament

Que l'astre irise ...

C'est l'heure exquise.

Het verrukkelijke uur

De maan is blank

en glanst door ‘t hout;

vanuit elke rank

klinkt een stem boud

onder ‘t gebladerte.

O teergeliefde.

De vijver ligt zo luw

- een diepe spiegel - en

weerkaatst de schaduw

van de zwarte treurwilg

waar de wind door schuurt.

Laten we dromen, dit is het uur.

Oneindige malen

lijkt een tere rust

neer te dalen

uit een heelal gekust

door ‘t sterrenvuur.

Dit is het verrukkelijke uur.

(vertaling Z. DE MEESTER)