LAMBERTY, Max

De Vlaamse opstanding

…..
Vlaanderen stond voor een zonniger baan toen, met één slag, voor de tweede maal in vijfentwintig jaar, de oostelijke gebuur het land overrompelde, dood en vernieling op zijn weg zaaide en het volk onderwierp.

Weer volgde een vier jaar lange bezetting. Weer ontstond er contact tussen een deel van onze landgenoten, Vlamingen en Walen, en de bezetter. Ditmaal waren zij oneindig talrijker dan in 1914-1918. Ditmaal was de inzet van de verstandhouding met de bezetter aan Vlaamse zijde niet de politieke zelfstandigheid van Vlaanderen zoals in 1918. Ditmaal ging het om een “nieuwe orde” op Europese schaal, onder de leiding van het nationaal-socialistische Duitsland. Weer volgde, na de bevrijding van het land, een repressie- en epuratiepolitiek die alle perken te buiten ging, de grondwet schond, zelfs de koning niet spaarde, oneindig meer dan de voorgaande haar doel voorbijschoot en Vlaanderen niet alleen verarmde, maar voor lange jaren vergiftigde en verlamde. Weer waren mannen opgestaan die hoopten van de omstandigheden gebruik te kunnen maken om het Vlaamse volk onder de voet te krijgen en het te ontnemen wat door de Vlaamse Beweging voorheen verworven was.

Weer moest Vlaanderen strijden. Het was niet alleen materieel, maar ook moreel gehavend uit de oorlog gekomen. Het maakte weldra een crisis door die veel gelijkenis vertoonde met die welke volgde na 1918.

…..