SUSTER BERTKEN
Ic was in mijn hoofkijn om cruyt gegaen
Een lyedeken
Ic was in mijn hoofkijn om cruyt gegaen;
Ic en vanter niet dan distel ende doorn staen.
Den distel ende den doorn die werp ick wt:
Ic soude gaerne planten ander cruyt.
Nu heb ic een gevonden dye gaerden can;
Hi wil die sorge gaerne nemen an.
Een boom was hooch gewassen in corter tijt;
Den cond ic wter aerden gebrengen nyet.
Dat hinder vanden bome mercte hi wael:
Hi toochen wter aerden aerden altemael.
Nu moet ic hem wesen onderdaen,
Oft hi en wil dat gaerden niet bestaen.
Mijn hoofken moet ic wien tot alre tijt;
Nochtans en can icks claer gehouden niet.
Hier in so moet ic zayen lelyen saet;
Dit moet ic vroech beginnen inder dageraet.
Als hi daer op laet dauwen, die minre mijn,
So sel dit saeyken schier becleven sijn.
Die lelien siet hi gaerne, die minre mijn,
Als si te rechte bloyen ende suver sijn.
Als die rode rosen daer onder staen,
So laet hi sinen sueten dau daer over gaen.
Als hi daer op laet schynen der sonnen schijn,
So verbliden alle die crachten der sielen mijn.
Jhesus is sijn name, die minre mijn;
Ic wil hem eewelic dienen ende sijn eygen sijn.
Sijn min heeft mi gegeven so hogen moet,
Dat ic niet meer en achte dit eertsche goet
Die minne heeft een rosencrans
Die minne heeft enen rosencrans,
Die leliën maken enen dans,
Si sijn gheciert van binnen,
Si treden an, si sweven an,
Nae hoghen eisch der minnen.
Der minnen glans is so ghedaen:
Die leliën bughen, si bliven staen;
Die minne wil hoghe risen;
Die leliën sweven in weelden nae,
Wie mach die minne volprisen?
…..
Die werelt hielt my in haer gewout
Die werelt hielt my in haer gewout
mit haren stricken menichvout.
Mijn macht had sy benomen.
Si heeft my menich leet gedaen, eer ic haer bin ontcomen.
Ic bin die werelt af gegaen.
Haer vroechde is also schier gedaen
In also corten daghen.
Ic en wil die edel siel mijn niet langer daer in wagen.
Ic sie den enghen wech bereyt,
Die recht totter ewigher vroechden leyt.
Natuer wilt nyet versaghen.
Ic wil dair vromelic doer gaen om Jhesus re behagen.
Ick voele in my een vonkelkijn.
Het roert so dic dat herte mijn.
Daer wil ick wel op waken.
Die min vermach des altemael een vuer daer af te maken.
Nu moechdi horen een groot beclach.
Natuer, si roept: ‘O wy, o wach’.
Haer vroude moet si laten.
Daer si haer lange in heeft verblijt, dat moetse leeren haten.
Haddieu, haddieu, nature mijn.
Mijn hert dat moet ontcommert sijn.
Ten mach gheen claghen baten.
Dye mijn siel alleen begeert, hem wil ic nu inlaten.
Mijn vianden nemen des nauwe waer,
Heymelick ende openbaer.
Si legghen mi valsche laghen.
Hier om so moet ic wacker sijn, bi nacht ende oec bi dage.
Ic en wil mi daer in niet versaken.
Met vroechden wil anegaen.
Ic selse verweren.
Die minne voert so groten brant, si en moghen mi niet deren.
Daer vast staet mijn betrouwen in.
Hi sterct mi met sijn hoghe min.
Sijn cracht doet mi verwinnen.
Sijn gaven sijn soe menichfout, geen hert en macht versinnen.