CUSSONS, Sheila


13 januari

Vreemd, die geluid van soveel voëls

in hierdie bitter wind,

die middag kil soos staande water,

elke knipperende oog

in die lower swart van vlerke.

Dié dag gedenk u ysige doop

toe U deur droewe water

ons donkerte aangeneem het –

My bloed by net die dink daaraan

krimp klein na binne toe –

Geen duif vliegt uit die spar en den,

’n duif so wirwar soos son;

geen wit is so wit soos wit wat koud is,

dit skuil in hierdie swart lug.

En nou in de lower

is alles stil: die eerste vlokke val.


Christ of the burnt men

(Thomas Merton)

 
Jy sal my ook al hoe meer wen, glimlaggende

skerts-oog blink-oog Christus wat my vervaarde jare

op jou afstand gadegeslaan het: jy het

jou hande nie tóé uitgesteek toe ek

jou sengende wonde aan my lyf ontvang het nie

maar fel jou kruis geteken oor my, in hand

en romp en hoof, en deur die beswyming

onder druppende bloedplasma- en soutwatersakke

kom skyn voor my met net die trekking van ‘n glimlag

van uiterste pyn om die mondhoeke, jou oë

blink van ‘n verskriklike akkoord.

E ek begryp, jy het my geteken vir die avontuur

van jóú, ek wat vuur bemin en altyd waaghalsig was –

– O wat is die brand in brein en hart wat brandender brand

as die vlam aan die lyf en wat gaan gloei in klip en sand

onder my eenvoetig-springende begrip agter jou

ságsinnigheid aan?: Nee, iets heerlikers: as jy eindelik

omdraai met oë wit en stip en ver en skouers gemantel

met ‘n verwoede en stormende son: o my kosmiese Christus:

drie-en-dertig jaar verdoesel in die klein en donker vlees

wat jy in een nag oopgevlek het om jóú vir my te bevry

opdat ek jou raaksien, raak weet, raak het, en nog wag jy

dat ek moet sê, heeluit moet sê: gryp my hande dan,

amper sonder vingers vir jou: kundige timmerman.