Veni Carthaginem, et circumstrepebat me undique sartago flagitiosorum amorum. Nondum amabam et amare amabam et secretiore indigentia oderam me minus indigentem.

Quarebam quid amarem, amans amare, et oderam securitatem et viam sine muscipulis, quoniam famis mih i erat intus ab interiore cibo, te ipso, deus meus, et ea fame non esuriebam, sed eram sine desiderio alimentorum incorruptibilium, non quia plenus eis eram, sed quo inanior, fastidiosior.

To Carthage I came, where there sang all around me in my ears a cauldron of unholy loves. I loved not yet, yet I loved to love, and out of a deep-seated want, I hated myself for wanting not.

Ik ging naar Carthago en overal om me heen bruiste de maalstroom van schandelijke liefdes. Echt liefhebben deed ik nog niet, maar ik had het liefhebben lief. Tegelijkertijd, door een verborgen behoefte, haatte ik mezelf omdat ik zo weinig behoefte had.

I searched about for something to love, in love with loving, and hating security, and a way not beset with snares. For within me I had a dearth of that inward food, Yourself, my God, though that dearth caused me no hunger; but I remained without all desire for incorruptible food, not because I was already filled thereby, but the more empty I was the more I loathed it.

Ik zocht naar iets om lief te hebben, ik had het liefhebben lief, en ik haatte het veilige leven en de weg zonder verzoekingen aangezien ik van binnen een honger had die vreemd was aan een innerlijke maaltijd, u zelf, mijn God, en door die honger werd ik niet verzadigd, maar ik was zonder verlangen naar onvergankelijke spijzen, niet omdat ik vol van hen was, maar hoe leger ik was, des te meer stonden zij mij tegen.

I was troubled in spirit, most vehemently indignant that I entered not into Thy will and covenant, O my God, which all my bones cried out unto me to enter, and praised it to the skies. And therein we enter not by ships, or chariots, or feet, no, move not so far as I had come from the house to that place where we were sitting. For, not to go only, but to go in thither was nothing else but to will to go, but to will resolutely and thoroughly; not to turn and toss, this way and that, a maimed and half-divided will, struggling, with one part sinking as another rose.

Ik morde in mijn geest, woedend van wilde verontwaardiging dat ik maar niet ging naar wat mij goed leek, naar het verbond met u, mijn God, terwijl heel mijn gebeente riep dat ik daarnaar toe moest gaan, en terwijl het dat verbond hemelhoog prees. En het gaan daarnaar toe gebeurde niet met schepen of wagens of met de voeten; ik hoefde er niet eens de afstand voor te gaan, die ik van huis was gegaan naar de plaats waar wij zaten; niet alleen daarnaar toegaan, maar ook daar aankomen was namelijk niets anders dan willen gaan, maar dit willen gaan moest krachtig en onverminderd gebeuren en niet bestaan in het her- en derwaarts draaien en duwen van een halfverlamde wil, die met zijn opwaarts strevende deel optornde tegen een ander deel, dat neerwaarts ging.

The mind commands the body, and it obeys instantly; the mind commands itself, and is resisted. The mind commands the hand to be moved; and such readiness is there, that command is scarce distinct from obedience. Yet the mind is mind, the hand is body. The mind commands the mind, its own self, to will, and yet it doth not.

De geest geeft het lichaam een bevel en er wordt onverwijld gehoorzaamd. De geest geeft zichzelf een bevel en er volgt verzet. De geest beveelt dat de hand beweegt, en het gebeurt zo vlot, dat bevel en uitvoering amper te onderscheiden zijn. En de geest is de geest, terwijl de hand lichaam is. Maar nu beveelt de geest dat de geest wil, en het is geen ander dan de geest en toch doet hij het niet.