VOS, Herman

Ik ben de maraboe

…..
Er lag een nieuwe pyjama op het hoofdkussen, keurig gevouwen, en aan de stommeknecht mijn burgerpak dat ik verondersteld werd morgen te dragen.

Zij ging zich weer schuw en dievelings in een hoekje ontkleden. Alsof ik een vreemde was. Psychiaters en neurologen, gezinsconsulenten en andere preekheren adviseren we wat de echtgenoot-minnaar in dergelijke momenten moet ondernemen, of niet ondernemen, maar ze hebben allemaal goed zeggen. Trees schudde haar lange blonde haar los, liep nog even naar de kinderen kijken, kwam geeuwend de slaapkamer binnen en kroop hoogstzedig tussen de lakens. Ik vraag mij af wat al die matrimoniale potkijkers aan de vrouw vertellen.

Zij knipte het licht uit, wat voor haar het absolute einde van de dag betekent, en dan griezelt ze even wanneer ze voelt dat ik nog altijd zonder pyjama slaap. En ze laat mij begaan. Zij vindt: er is toch geen ontsnappen aan, en meteen slaapt ze verder.

Zo zijn wij ooit aan drie kinderen geraakt, wat mij een biologisch vraagteken blijft. Misschien zou zij wel kandidate zijn geweest voor de kunstmatige bevruchting (die ik een belediging vind voor de mens), want zij is beslist even erg op het moederschap gesteld als zij tegenzin heeft voor ieder lichamelijk contact.

…..

De zonen van Pepe Gimenez

…..
Cacho klampte zich met beide handen vast aan de toog.

-Mi hermano, stamelde hij, mi hermano, si, mijn broer, die moet het geweest zijn. Die was het !

Hij greep met zijn bevende hand naar het borrelglaasje en smakte het stuk voor zijn voeten.

-Die was het, Pablo ! Mario was het, de schaamteloze hond ! Met de spullen van mijn viejo aan, snikte Cacho dan, met de spullen van mijn goeie oude vader.

-Sta niet te grienen, spotte Pablo en schonk Cacho nog een grappa in.

-Mario hee ? bralde Cacho, la puta madre… Ik krijg hem nog wel, Pablo, ik krijg hem wel, dat hoeregebroed !

Toen zakte Cacho Gimenez neer op een stoel en sloeg met de vlakke hand op het wankele bartafeltje, jankend van machteloze woede

…..