VAN MAERLANT, Jacob

Wapene Martijn

…..
Twee woorde in die werelt sijn,

Dats allene ‘mijn’ ende ‘dijn’.

Mochtmen die verdriven,

Pais ende vrede bleve fijn,

Het ware al vri, niemen eighijn,

Manne metten wiven.

Het ware ghemene tarwe ende wijn.

Over see noch upten Rijn

Ne soude men niemen ontliven.

Nu benemet dat venijn

Van ghiericheden, Martijn,

Ende doet al achtre bliven

Ende ander loy bescriven

.…..
Minne es, als men bescreven vint,

Cracht die twee herten tsamen bint

In een reene wanen.

Dattie minne hetet blint,

Doet dat menich es so kint,

Dat hi hem laet verspanen.

Sine connen minnen niet een twint,

Die wandel sijn alse die wint:

Si rollen buter banen.

Ic waen mer also vele vint

Minres in trouwen gehint,

Alsmen doet swarter swanen:

Dus laet haer minne afplanen

Martijn, ic ben wel berecht:

Het seghet al, heren ende knecht,

Vrouwen ende joncfrouwen,

In sanghe ende in rime slecht,

Dat si met minnen sijn verplecht ^# ,

Ende men cans niet bescouwen.

Mi dinke dat al die werelt vecht

Jeghen der reenre minnen lecht

Ende volghen ontrouwen.

Menich seghet nu ende echt:

„Mijn sin is ane u ghehecht

So sere, ic wane bedouwen";

Achtre maken si de mouwen

…..