VEKEMAN, Christophe

27,8 procent – De Standaard Weekblad - 9/03/2024

…..
En zo zijn we dan beland nu bij wat naar verluidt het thema van de volgende verkiezingen is. Migratie, namelijk. Van niets ligt de Vlaming zo hardnekkig wakker, verneem ik allerwegen, als van migratie, en elke keer dat deze stelling ons onder de neus gesmeerd wordt, gekoppeld uiteraard aan het voorspelde monstersucces van het Vlaams Belang, lijken wij geacht te worden schaamtevol het hoofd te buigen en collectief te bekennen: inderdaad, ja, het is waar, ‘wit’, ‘Vlaams’ en ‘racistisch’ zijn volmaakte synoniemen van elkaar, we zijn allemaal racistisch, tot en met zelfs de mama van Sanda Dia, nostra culpa, nostra culpa.

Ik blijf met dat inmiddels afgezaagde riedeltje als zou onze hele samenleving uit onvermurwbare haters van andermans huidskleur bestaan, uitdrukkelijk geenszins akkoord te gaan. De meeste mensen deugen, preken progressieve mooipraters. De meeste mensen, maar de Vlaming niet: dat is een racist. Lastig te geloven, vind ik.

…..

Een uitzonderlijke vrouw

…..
Voor wie lessen heeft getrokken uit het leven en dus uit ervaring meent te weten dat alles altijd slecht afloopt, zijn er natuurlijk redenen genoeg om nooit ergens nog een begin aan te maken maar Gwen was pas een kleuter toen ze de gewoonte aannam om zo weinig mogelijk te ondernemen.

…..
Zou je niet mogen besluiten, kortom, dat hij rijp was voor de instelling, en niet om er te werken dus? Hoe gek was zijzelf niet geweest, al die jaren in Lochristi, toen zij het leven van alle mensen geleefd had – toen zij gelukkig geweest was, haar geluk van de daken had willen schreeuwen? Was het niet om huilend van in schaterlachen uit te barsten, als je eraan terugdacht? Was het zogenaamde geluk, waarover ook Dieter aan de telefoon gesproken had, niet het grootste, voornaamste symptoom van de menselijke waanzin, die de hele wereldbevolking in haar greep gevangen hield? Was het streven naar geluk, wat alle mensen deden genadeloos en cru, niets meer of minder dan een uiting dus van ronduit pathologisch egocentrisme, en was het geluk zelf, wanneer het voor korte of iets minder korte tijd was verworven, eenvoudigweg niets anders dan een fragiele waanvoorstelling, waarvan het werkelijk waanzinnige bestond uit de bespottelijke kerngedachte dat het altijd, of toch minstens levenslang, zou blijven duren (anders zou het immers geen geluk zijn)? Zeker, heel zeker. Bespottelijk – zeker. Om je te bescheuren. Het woord hilarisch – was het ook toen al niet, daar in Lochristi, voortdurend in haar geest aanwezig geweest?

…..
Iemand, neem nu Gwen, neem nu mezelf, dacht ze, laat ons eerlijk wezen – iemand denkt dat ze bijzonder is, speciaal, een heel apart geval. Ze brengt haar kindertijd en jeugd door met erachter te komen waar zij in uitblinkt, wat haar talenten zoal zijn en waartoe zij uitverkoren is – ze wil zich verheffen boven wat de rest van de mensheid genoemd wordt, we spreken hier over niet minder dan straks liefst zeven miljard individuen, begin er maar aan, vooruit. Maar ze wil zich onderscheiden dus. Dat is haar doel. Slaagt zij erin, bereikt zij het te langen leste? In zoverre, ja, dat zij zich uiteindelijk van alle mensen die zij kent, hetzij in persoon, het zij enkel van naam – dat zij zich van de rest onderscheidt, door klaarblijkelijk als enige, als enige mens op de wereld, te beseffen dat zij net als iedereen is. Is dat geluk? Het is geen geluk, nee, het is beter dan geluk. Het is beter dan niets namelijk.

…..
blijkbaar van haar moeder had geërfd , liep met hoge arm aan zijn [Dieters] hand, keek naar hem op en vroeg luid jengelend: ”Papa, hebben wij licht of donker gras, papa?”

…..