WINTERLAND, Jonas


Mensen zijn gemaakt van dun papier

Het is niet dat ze alleen is

Daarvan heeft ze weinig last

Maar ze voelt zich opgesloten in haar leven

Dat haar niet genoeg verrast

In haar spiegel woont een meisje

Veel te mager, veel te broos

Om de schimmen te verjagen

Als de lichten zijn gedoofd

En ik kijk naar hoe ze zucht

Alsof ze elk moment kan scheuren

En ik houd haar vast want daarom ben ik hier

Als ik kijk hoe ze zucht

Denk ik telkens weer hetzelfde

Mensen zijn gemaakt van dun papier

Geen idee waar ze bleef stilstaan

Of welke trein ze heeft gemist

Ze dacht lange tijd dat alles wel zou komen

Misschien heeft ze zich vergist

En ik kijk naar hoe ze zucht

Alsof ze elk moment kan scheuren

En ik houd haar vast want daarom ben ik hier

Als ik kijk hoe ze zucht

Denk ik telkens weer hetzelfde

Mensen zijn gemaakt van dun papier

Mensen zijn gemaakt van dun papier