VAN ASSENEDE, Diederic
Floris ende Blancefloer
…..
Doe rechte hem Floris van den grave,
Niet verre bleef hi staende daer ave;
Tenen griffie voedersele hi vinc
Daer ene guldine griffie in hinc,
Die hem hadde gegeven Blancefloer
Op minne, doe hi van haer voer.
Alse Floris die griffie uut trac,
Hi hiltse vor hem ende sprac:
‘Dese griffie, Blancefloer, daeddi maken
Ende gaefse mi bi derre saken,
Als icse dan saghe, dat si woude
Dat ic haers gedinken soude.
Nu leget mijn troest an di allene,
Du salt mi lossen uten wene,
Daer ic in ben, ende nemen mi dat leven,
Al ne waerstu mi niet daer toe gegeven.
Haest, dats wesen sal, dat doe.’
Metten woerde droech hise hem toe
Ende wildse te sire herten steken inne.
Dit sach sijn moeder, die conincinne,
Ende liep te hem waert ende prant
Haestelike die greffie uut sire hant.
…..
Doe sprac te Blancefloere di joncheere
‘Soete minne,wi sijn der doot
Nu seker ende in groter noot.
Nu moeten wi sterven, wete wi wel.
Dats mijn scout en niemens el.
Bi mi es comen, scone joncfrouwe,
Uwe herte in groten rouwe.
Hadde ic hier tote u comen niet,
So en waer u desen toren niet ghesciet’
…..
Die joncfrouwe spranc op ende wart,
Daer sine sach, so seere vervaert,
Dat si vloe ende van hem liep
Ende ‘helpe! helpe!’ al vliende riep,
‘Wat bloemen sijn dit? wat comter uut?’
Si creesch ende maecte een gheluut,
Dat alle die joncfrouwen worden vervaert
Ende quamen ghelopen thaer waert.
Si vraechden ende vreyscheden om mare,
Wat haer mesquame ende haer ware.
Als hi dat hoerde, viel hi neder
Ende decte hem metten bloemen weder.
Die joncfrouwe was bepeinst sciere,
Want si was hovesch ende goedertiere.
Haer quam ghelopen in haren sinne
Van Blancefloere, haer ghesellinne,
Dat si haer dicken claechde ende ghewoech
Eens joncheeren, des minne si droech,
Ende van Spaengen was gheboren.
Si hadde haer ooc gheseit te voren,
Dat hi haer herde ghelijc ware,
Als sine sach, so dochts hare,
Ende pensede, dat onder dat prosent
Met liste haer waer Floris ghesent.
Si antwerde den joncfrouwen, die tot haer quamen
Ende dat helpgheroep vernamen.
Si pensede enen list ende loech,
Dat ene viveltre uten bloemen vloech
Int ansichte met haren monde,
Dat si haer niet onthouden conde,
Dat si an haer huut quam ghevaren,
Si en moeste crijschen ende also ghebaren.
Doe keerden si weder al te samen,
Dat si ter cameren niet in quamen.
Nu moeghdi weten, dat herde groot
Die anxt was ende die noot,
Die Floris hadde, tkint van Spaengen.
Die joncfrouwe was van Aelmaengen,
Eens hertoghen dochter ende hiet Clarijs,
Ende hadde naest Blancefloere den meesten prijs
Boven alle dander vander zele.
Si was ooc so wel haer ghespele,
Dat dene der ander niet en hal,
Si en seide haer dat si wiste al.
Si dienden te gader den ammirale,
Dene droech twater, dander de dwale
Elcs daechs in zire kemenade
Smerghens vroe ende tsavents spade.
Haer cameren waren niet verre ghesceden,
Ene dore hadden si onder hem beden,
Daer dene bi totter ander ghinc,
Als si hadden te spreken enighe dinc.
Si ghinc wech ende loec haer dore,
Bedi, of iement lede daer vore,
Dat hi des joncheeren niet en verneme.
Een woort en sprac si niet te heme.
Si gaet te Blancefloere, daer sise vint,
Die vele peinst om dien si mint
Ende dicke versuchte herde onsochte
Met swaren ghepeinse ende ghedochte,
Met groter claghen ende met droeven sinne.
‘Blancefloer’, seit si, ‘soete minne,
Wilde ghaen met mi, ic sel u toghen
Selke bloemen, dat ghi met uwen oghen
Ne saghet bloeme no so rose nie,
Die ghi eer sout sien dan die.’
‘Claris’, seit si, ‘soete ghespele,
Mijns onwillen heb ic so vele,
Dat mi der bloemen wel staet tomberne.
Dat ghi te mi comt met uwen scherne,
Daer seldi mede sonde ghewinnen.
…..