…..
In desen storme van minnen striden twee gheeste, die gheest gods ende onzen gheest. God, overmids den heilighen gheest, neyghet hem in ons, ende hier af werde wij in minnen gherenen. Ende onse gheest, overmids goods werc ende de minnende cracht, druct ende neyghet hem in gode, ende hier af wert god gherenen.

Van desen tween ontspringhet der minnen strijt: in dat diepste ghemoeten ende in dat innichste ende scaerpste bezuken wert elc gheest van minnen meest ghewont. Dese twee gheeste, dat es onse gheest ende gods gheest, blicken ende lichten die een inden anderen, ende elc toent anderen sijn aenschijn. Dit doet eenpaerlijcke die gheeste met minnen den eenen inden anderen crighen. Elc eyschet den anderen dat hi es, ende elc biedet ende nodet anderen dat hi es. Dit doet de minnende vervlieten. Gods gherinen ende sijn gheven, onse minlijcke crighen ende onse wedergheven, dit houdet ghestede die minne. Dit vloeyen ende dit wedervloeyen doet overvloeyen die fonteyne der minnen.

Aldus wert gods gherinen ende onser minnen crighen eene eenvoldighe minne. Hier wert de mensche van minnen beseten, dat hi sijns selfs ende gods moet vergheten, ende niet en weet dan minne. Aldus wert die gheest verberret int vier der minnen, ende comt soe diepe in gods gherinen, dat hi wert verwonnen in al sijn crighen, ende gheet te niete in al sijn werken; ende werket hem ute, ende wert selve minne boven al toevoeghen, ende besit dat innichste sire ghescapenheit, boven alle doechde, daer alle creatuerlijcke werke beghinnen ende inden. Dit es minne in haer selven, fundament ende gront van allen doechden.

…..