Ballade fen de poetes maudits

For Tamme Tysker

Sa lokjend driuwt de langstme ús

sa wreed brekt eltse dream oan grús,

det wy him net forneare kinne,

mar fij fen ljeafde en sûnder thús,

mank skoaijersfolk en moardgespús

mei lietsjes lâns de doarren rinne.

Wy toarkje om troch stoarm en rein

en fiele ús skoudere en forslein,

mar kinne wy 't net langer hirde,

den sjonge wy ús waerm refrein,

ynmoedich ont de bittere ein,

al scil 't forhúnd, forachte wirde.

Wy slepe, keal en sûnder skut,

bienbitich, rudich, rûch fen bird

ús bonkerak lâns libbens skerne.

En binn' wy siik fen 't eigen wird:

wy skikke heukrich om 'e hird

by Frâns Villon, Rimbaud, Verlaine.

Wy swarre trou oan dea en drank;

oan divel, hel en swevelstank

winskje w' ús faei bistean bisibbe.

Mar as wy rymkje, o wiffe klank,

den spiele wy ús sielen blank

mei hwet oan reinens yn ús libbe.

Prins, flok ús nêst Villon en dy

mei 'n glimp fen dichterlik geny,

as lêste fen Jins rynske ginsten:

Meitsje ús in krûm poète maudit,

ta eare fen de poëzy,

de simpelste fen alle kinsten.

Ballade van de poètes maudits

Voor Tamme Tysker

De droom, eens onweerstaanbaar zacht,

Werd zo hardhandig omgebracht,

Dat wij ons daaraan nooit vergooien,

Maar schuw voor huis en liefdesnacht,

Als kroost van een vervloekt geslacht

Met liedjes langs de deuren schooien.

Wij zwerven rond door woest terrein

en voelen ons getrapt en klein,

Maar kunnen wij ’t niet langer harden

Dan zingen wij ons warm refrein

Tot troost voor wie verbitterd zijn,

Al zijn we zelf de meest gesarden.

Wij slepen naakt maar onvervaard,

Gehavend, schurftig, ruig van baard,

Ons ziek karkas langs ’s Heren goten.

En is ook dit ons niets meer waard –

We schurken huivrig rond de haard

Bij Frans Villon en zijn genoten.

Wij zweren trouw aan dood en drank;

Aan duivel, hel en zwavelstank

Verdoen we toegewijd ons leven.

Maar dichten wij, o broze klank,

Dan spoelen we onze zielen blank

Met wat nog zuiver is gebleven.

Prins, vloek met dichterlijk genie

Ons, naast Villon en compagnie,

Als laatste van uw milde gunsten:

Maak ons een greintje poète maudit,

Ter ere van de poëzie,

De simpelste van alle kunsten.

( vertaling: Gerrit BORGERS)

Sonnet

Wêz eigenwiis en dwers en bliuw stiifkoppich

de Souverein oer eigen gek bistean,

hâld fêst oan ljeafde en haet, ear'[,] stoflik lean,

mar wêz net nei in oarmans' slij en roppich.

Wêz fen dyn saekjes wis en lit net sloppich

en sleau frjemd eachweid oer dyn witnis gean:

bliuw Hear, en baes oer eigen gean en stean,

leau yn dyn oppermacht, strak, Frysk, stiifkoppich.

Bâlt net mei moralisten en profeten

en âlde of nijbakken anachoreten

of oare hoerrebazen fen de Geast,

mar set dyn libbensskoech op 'e eigen least,

leau sûnder lef en geastlike pretinsjes:

It libben hat fiif, seis, acht, tsien diminsjes.

Sonnet

Wees eigenwijs en dwars en blijf stijfkoppig

de Soeverein over eigen dwaas bestaan,

houd vast aan liefde en haat, eer, stoflijk loon,

maar wees niet gulzig naar die van een ander.

Wees van je zaakjes zeker en laat niet slap

en sloom vreemd toezicht over je weten gaan:

blijf heer en meester over eigen gaan en staan,

geloof in je oppermacht, strak, Fries, stijfkoppig.

Brul niet met moralisten en profeten

en oude of nieuwbakken kluizenaars

of andere hoerenbazen van de Geest,

maar zet je levensschoen op de eigen leest,

geloof zonder lef en geestelijke pretenties:

Het leven heeft vijf, zes, acht, tien dimensies.