HANS, Abraham
Een verborgen leven
…..
Robert Felicia zijn stem klonk verontwaardigd maar daar stoorde de bezoeker zich niet aan.
- Wat heeft dit telegram uit Gent te betekenen? vroeg hij met overslaande stem. Irma wil niet met me trouwen en de meid vertelde me dat ze weggelopen is.
- Inderdaad, Irma houdt niet van je, beaamde Felicia.
Hij duwde de brief van zijn dochter onder de neus van de afgewezen minnaar. - Hier! Lees zelf maar. Mevrouw Felicia stond er handenwringend bij.
- Rudolf, ze wist niet wat ze deed. Ze komt beslist terug, trachtte mevrouw Felicia de man te overtuigen. Intussen keek ze haar man dreigend aan.
Met een vloek smeet de Busk de brief neer. - Je hebt me bedrogen, siste hij. Je hebt je dochter willen overhalen om met me te trouwen omdat ik rijk was. Mij heb je altijd voorgelogen dat ze innig veel van me hield en ik ben er blindelings ingelopen! Nu wordt alles me duidelijk. Jij en je minnaar, mijn lieve neef Corneille, hebben dit plannetje beraamd! En Irma speelde het spel mee !
Robert Felicia was bij het horen van die woorden bleek geworden. Hij greep de Busk bij de opslagen van zijn jasje en vroeg met verstikte stem: - Wat zei je van mijn vrouw en Corneille?
- Sukkel, weet je dan niet dat jouw vrouw je met mijn neef bedriegt?
- Luister niet naar hem! Hij liegt! gilde Lucie en barstte in snikken uit.
- Vraag dan maar eens aan de boeren uit de buurt wie er zo vaak op het landhuis komt, spotte de Busk. - Corneille heeft zijn vermogen verbrast. Hij en jouw vrouw hebben dit huwelijk gepland om mee van mijn geld te genieten. Ik moest met Irma trouwen; ik heb haar trouwens voor het eerst bij hem ontmoet. Er werden feestjes georganiseerd die ik betaalde! Maar nu is alles uit. Ik ga op reis. Red je zelf maar uit het schandaal!
- Heb nog wat geduld, Rudolf !, smeekte Lucie Felicia. Maar de woedende man had zich reeds omgekeerd en liep zonder nog een woord te spreken de kamer uit. In de gang hoorden ze hem roepen:
- Het huwelijk gaat niet door. De bruid heeft mij bedrogen. Laat ze naar een andere man uitkijken ! Rudolf de Busk begreep dat dit nieuwtje vlug de ronde zou doen. Dat was dan meteen zijn wraak.
Felicia keek zijn vrouw aan. - Je hebt me dus bedrogen? constateerde hij met vlakke stem.
- En jij! Hoe heb jij me behandeld? Heb je me ooit begrepen? Dacht je misschien dat ik een vrouw was om, zoals jij, steeds met mijn neus in de boeken te zitten?
- Je geeft dus toe dat Corneille je minnaar is ?
- Wat verberg jij misschien wel voor me !
Felicia haalde minachtend zijn schouders op. Wat een armzalige verdediging. - Steeds heb je je zin gekregen, Lucie. Elke avond ging je uit of kwam er bezoek. Ik heb daarop nooit wat aangemerkt. Tenslotte liet het me onverschillig. Maar dit. .. dit is te erg. Je bent een slet, hoor je Lucie! Een slet! Je vergooien aan een schobbejak als Corneille de Busk! Dat neem ik niet. Het is uit tussen ons, voor altijd.
- En ik laat me niet langer beledigen door een man als jij. Mevrouw Felicia was rood van verontwaardiging. De tranen stonden in haar ogen.
- Ik kan niet zeggen hoe ik van je walg, vervolgde haar man. Je bent niet alleen een slet maar bovendien een slechte moeder. Je bent behaagziek en verwaand. Irma heb je verkeerd opgevoed en van Herman heb je nooit wat willen weten. Hier kan ik niet langer meer blijven. Ik ga weg en neem de jongen met me mee.
- Dat mispunt ...
De man kwam dreigend overeind. Eén ogenblik vreesde Lucie zelfs dat hij haar zou slaan. - Zwijg over het kind. Hij is bang voor zijn eigen moeder. Is dat niet erg genoeg? Ik veracht je gewoon!
Robert Felicia liet zijn vrouw alleen. Met haar hoofd in haar handen zat zij in een fauteuil en huilde zachtjes. Zou alles dan mislukken? Stortte het goed voorbereide plan dan toch nog in elkaar? Neen, zei ze bij zichzelf. Rudolf geeft Irma zo maar niet op. Hij is gek op haar. Als ik haar kan vinden, dan komt alles wel goed. Reeds begon ze nieuwe plannen te smeden.
…..