BROEKHUIZEN, Gré S.

Mongooltien

Toen nao de angst het weten kwam,
en alle zunne met zich nam,
juust toen, geknakt en traonenbliend,
zag zij de glimlach van het kiend...

Die glimlach bràk deur alle smarte,
dwars deur de knelling um heur harte,
ze drukte 't an heur natte wangen;
toen pas hef ze heur kiend ontvangen.

En now 't, volwassen, op heur wacht
en as een kleuter daanst en lacht,
wet ze, trots zorgen en gemis,
dat juust dit kiend heur 't liefste is...