DORRESTEIN, Renate

Een hart van steen

…..
We waren allemaal trots op ons huis, met z’n geur van vergeeld papier en archiefkasten tot aan het plafond. Een mooie, ouderwetse villa was het toen nog, vóór die ellendige renovatie, met een stoepje en een betegelde gang en een keuken in het souterrain. Je voelde je al gelukkig en geborgen bij de aanblik, als je kwam aanfietsen door de doodstille, met eikenbomen omzoomde laan die in een flauwe bocht eindigde bij een landelijke manege. ’s Winters konden we midden op straat sleeën, zo weinig verkeer was er.

…..
Ik beschouwde mezelf niet als een van hen, ik deelde hun zelfverzekerdheid noch hun opinies en hield me dus afzijdig. Het was mijn gewoonte strak naar de grond te kijken. Maar tot op de dag van vandaag kan ik de plotselinge opwaartse ruk van mijn hoofd voelen, de lagen die mijn hart miste, de tellen die mijn verstand stilstond, toen onze vooruitstrevende docente de zogeheten postnatale depressie met ons behandelde, in haar ergste vorm ook bekend als kraamvrouwenpsychose. 'Heftige stemmingswisselingen, verlies van het contact met de werkelijkheid, hallucinaties, wanen, irreële angsten en overbezorgdheid, verandering van persoonlijkheid en gedrag, gewelddadige neigingen jegens jezelf en anderen,' somde ze de symptomen op. Ze keek in haar papieren. 'De oorzaak ervan is een hormonale stoornis ten gevolge van zwangerschap en bevalling. Dat betekent dat de patiënte haar eigen gedrag op geen enkele manier kan beïnvloeden of beteugelen: zij is ten prooi aan een endocrinologische ontregeling." ... "Ik stond op en werkte me door de volle collegezaal naar buiten. Nu kende ik de ware naam van het mysterie dat ons gezin had verwoest. Kraamvrouwenpsychose.
…..
Zachtjes zei ze: 'We houden zo vreselijk veel van jullie.' 'Maak je nou maar geen zorgen, mama! We worden heus niet ziek.' 'Nee, niet als jullie je vitamines innemen.' Ze baadde nog steeds in dat licht van die onaardse schoonheid, een eenzaam soort stralen. Ze keek naar haar handen. Toen zei ze: 'We zullen ervoor zorgen dat jullie niet lijden.' Bij de gedachte dat ze weer een van haar oude buien zou  krijgen, ging ik zweten van angst. 'We nemen gewoon twee keer zoveel vitamines als jij denkt dat we dat nodig hebben.' Haar mond glimlachte, maar haar ogen bleven dof, alsof iets haar erge pijn deed.

…..
Het is doodstil in de tuin. Het begint al te schemeren. De vogels zwijgen en geen zuchtje wind doet de bomen ruisen. Langzaam sta ik op en ga naar binnen. Mijn voetstappen weerklinken in de lege gang. Voor de kelder blijf ik staan. Dit is de enige plek in huis die ik tot nu toe doelbewust heb vermeden. Maar hier moet ik zijn, wil ik er ooit in slagen de draad weer op te pakken: op dezelfde plaats waar die vijfentwintig jaar geleden afbrak.

…..