ANONIEM

Een nyeu liedeken (uit het Antwerps liedboek)

Het was een meysken vroech opghestaen,
Des morghens door den dou ghegaen,
Om haer schoon lief te spreken.

Met dien quam daer haer soete lief:
‘Ic hebbe u van also goeder herten lief,
Ja, mocht ic bi u slapen?’

Dat meysken sprac met moede vry:
‘Men vinter knapen meer dan ghi,
Gheef mi u trouwe te pande.’

Hi trock een vingherlinck van zijn hant:
‘Hout daer, schoon lief, gheeft mi u hant,
Mijn trouwe gheve ic u te pande.’

Si stack den vingherlinck aen haer hant,
Si seyde: ‘Lief, reyst uuten lande,
Mer coemt noch tavont slapen.’

Ende dat verhoorde eens molenaers knecht;
Hi nam die woordekens al op zijn recht:
‘Die woorden wil ick verbeyden!’

Hi tooch aen een harnas blanck,
Hi clopte so lijselijck aen den rinck,
Hi worde daer ingelaten.

Tsnachts ontrent der middernacht,
Doen dat minnespel op zijn beste was,
Haer lief quam cloppen al voor die dore.

Hi clopte so lijselic aen den rinck:
‘Staet op, schoon lief, ende laet mi in!
Mijn trouwe hebt ghi te pande.’

‘Ic en stae niet op, ic en laet niet in,
Ic ligghe hier bi die alderliefste mijn,
Gaet riden uwer straten!’

Tsmorgens vroch, alst was schoon dach
En si den molenaer wel besach,
Si en was gheen maecht ghebleven.

Dat meysken maecte so grooten misbaer,
Si wranck haer handen, si tooch haer hayr:
‘Heere God, wien hebbe ic inghelaten?’

‘En weent niet meer, mijn soete lief,
Daer en weten gheen knapen meer af
Dan ghi ende ick alleyne.’

Tsmorghens als die sonne opghinc,
Haer lief quam om sinen rinck,
Die liefde was hem vergangen.

‘Gheeft mi minen rinc, met haesten snel,
Ic sie aen u bruyn oochskens wel,
Ghi en zijt gheen maecht ghebleven.’

Ghi jonghe mesykens, doch voor u siet:
En gheloof die jonghe molenaers niet,
Si souden u haest bedrieghen!