DE GRAEVE, Peter

Staat van ontbinding

…..
Toch bleef men in Brussel spreken over het noorden, het zuiden en het centrum van het land. Met dit ’centrum’ wordt niet een gebied in het midden van het land bedoeld dat in omvang aan de andere regio’s of gemeenschappen gelijk is. Het is één enkele stad: Brussel, het oude machtscentrum.

…..
Zo bijvoorbeeld eist Brussel dat het in zijn positie als ‘centrum’ van het land, naast de deelstaten in het ‘noorden’ en het ‘zuiden’, erkend zou worden als volwaardig landsdeel. Daarnaast wil het zijn status als hoofdstad van het land behouden zien en vraagt het daarvoor verregaande bestuurlijke autonomie en niet geringe financiële tegemoetkomingen.

…..
De invloed van de orangisten werd door een gewiekst uitgekiend cijnskiesrecht al tijdens de eerste ‘vrije’ verkiezingen in België uitgeschakeld. Ook in de jaren volgend op de stichting van de Belgische staat werden zij voortdurend, soms hardhandig, soms door middel van intimidatie, monddood gemaakt.

…..
Om te beginnen heeft de taalpolitiek die na de stichting van België gevoerd werd meer weg van een wraakoefening dan van een herstel van democratische rechten. De motieven voor de weerwraak liggen reeds in de formulering van de grieven van de Franstaligen vervat. Wie de argumentatie in Le Politique en Le Courrier des Pays-Bas analyseert, kan moeilijk om de vaststelling heen dat elitaire overwegingen het verzet tegen het Nederlands motiveerden. De kwalificatie van het Frans gebeurde in bewoordingen als: ‘hoogste beschaving’, ‘gewichtige zaken’, ‘verheven conversaties’, ‘de betere klasse’. De taal werd er voorgesteld als universeel: ‘overal’, ‘alle’. Het Nederlands daarentegen is ‘armzalig’ en ‘barbaars’”. Het is een minderwaardige, niet universele taal.

…..
De context waarin het Belgische machtsspel wordt gespeeld is in de loop der tijden sterk veranderd. Maar de plaats van de macht bleef ongewijzigd. Zo is Brussel vandaag niet enkel de hoofdstad van het land, maar ook van Europa. De stad vormt een eigen gewest met verregaande autonomie. Ze heeft de ambitie om in de nabije toekomst net zoveel bevoegdheden uit te oefenen als de beide andere gewesten, Vlaanderen en Wallonië. Brussel bekleedt daarmee een hoogst eigenaardige positie : in alles gelijk aan de rest van het land, in alles de meerdere.

…..
Brussel is, als politieke entiteit, het gebied waar de reactionaire ideologie van de Belgische revolutie een laatste ankerplaats heeft gevonden. De Belgische identiteit, ofwel het Belgische nationalisme, speelt er een veel grotere rol dan in de rest van het land. De verdediging van de grondwettelijke ‘vrijheden’ van Franstaligen in Vlaanderen wordt van hieruit georganiseerd. Het verlangen om voor het hoofdstedelijke gewest een aparte, boven de andere Belgische gewesten verheven positie te creëren, leeft er volop. Brussel is gesteld op de eigen vrijheid en kent daarin geen grenzen.

…..
In de strijd om de wet stonden namelijk in één nationale ruimte twee verschillende ideologieën lijnrecht tegenover elkaar. De ene wilde de vrijheid – van het taalgebruik, dus van het Frans – niet opgeven. De andere wilde de gelijkheid – dus het Nederlands, het ‘Vlaams’ – verdedigen. Daar ligt het politieke conflict, nergens anders.

…..
Met allerlei koninklijke ‘stichtingen’, die zo goed als buiten de democratische controle vallen, wil het Belgische koningshuis naar eigen zeggen de verstandhouding onder de burgers – dus de democratie – versterken. Tegelijk propageren deze stichtingen het behoud van de status-quo , in de eerste plaats van de monarchie zelf, en verdedigen zij bijgevolg de bestaande machtsdeling. Deze stichtingen vormen in feite een onderdeel van een royalistische partij die echter die naam niet kan dragen, omdat zij dan aan democratische procedures, zoals verkiezingen, onderworpen moet worden.

…..


'Grenzen zijn spelregels'

Interview Brussel deze Week 15/7/2010

Christophe DEGREEF & Danny VILEYN

…..
U zegt: de meerderheid van de Franstaligen in de Rand eist geen rechten, maar voorrechten?

De Graeve : "Sterker nog: men vertaalt die voorrechten als mensenrechten, zoals onlangs nog PS-voorzitter Elio Di Rupo. Daarmee bedoelen de Franstaligen de rechten van een minderheid, waarmee ze denken te appelleren aan de democratie: bescherming van minderheden is inderdaad een fundamenteel aspect van de democratische gedachte. Toch wordt het begrip hier in een verkeerde context gebruikt."

"Even terug naar de Franse Revolutie, naar de Déclaration des Droits de l'Homme et du Citoyen. Daarin zit een logica vervat: dat mensenrechten altijd gestoeld zijn op burgerrechten. Alle individuen binnen een democratische staat zijn gelijk en hebben burgerrechten. Als je die logica gaat universaliseren en uitdragen, dan worden dat mensenrechten."

"In België is dat blijkbaar anders. Mensenrechten en respect, en solidariteit even goed, worden gebruikt om Vlamingen diets te maken dat ze de Franstaligen moeten respecteren. Respect is van alle tijden, maar respect is niet de grondslag van de democratie. Mijn overgrootvader maakte een kniebuiging toen hij lang geleden de graaf op zijn pad kruiste: dat noemde men respect voor de hogere. In een democratie respecteert de gelijke de medegelijke. Je moet in een democratie eerst de gelijkheid vestigen vooraleer je van respect kunt spreken."

…..


België draagt al sinds 1830 de kiem van zijn ondergang in zich, Interview met De Tijd, 13 september 2010

…..
‘In Parijs geraakte ik doordrongen van de idealen van de Franse Revolutie. Liberté, Egalité, Fraternité - de grondslag van onze moderne democratie. In België werden die drie idealen nooit echt gerealiseerd, besefte ik al snel. De Belgen werden na de afscheuring van de Noordelijke Nederlanden in 1830 wel vrij, maar niet gelijk. Niet politiek, niet sociaal-economisch, niet taalkundig. Het Frans beval, het Nederlands boog. Zo was het altijd geweest, en zo bleef het ook. De ‘Belgische Revolutie’ was in die zin ook geen echte revolutie, maar veeleer een secessie. De oude machtsstructuren bleven onaangetast. In 1848, toen de Fransen het enkelvoudig stemrecht afdwongen - alle mannen één stem, ongeacht hun afkomst - gebeurde er in België niets. ‘Mijn volk gedraagt zich schitterend’, schreef Leopold I aan zijn nicht, Queen Victoria van Engeland. Natuurlijk vond hij dat. Het stelde de gevestigde orde niet in vraag - laat staan dat het probeerde die omver te werpen. Het eiste geen gelijkheid, het nam genoegen met vrijheid.’

…..
‘In volwassen democratieën houden vrijheid en gelijkheid elkaar in evenwicht. Iedereen mag doen en zeggen wat hij wil - vrijheid -, zolang hij daarmee maar geen anderen benadeelt - gelijkheid. Dat principe is absoluut. Je kan het gelijkheidsbeginsel niet een beetje toepassen - net zomin als je een beetje zwanger kunt zijn. Ofwel is iedereen gelijk, ofwel niemand. Maar in België is dat niet zo. Hier is de vrijheid van een Franstalige minderheid altijd ten nadele gegaan van de gelijkheid van een Nederlandstalige minderheid. Vlaanderen is eentalig Nederlands, Wallonië eentalig Frans, Brussel is tweetalig. Zo hebben we de taalkundige gelijkheid in dit land proberen te organiseren. Maar: daar heeft een Franstalige elite altijd geweigerd zich bij neer te leggen. Zij blijven Brussel als een eentalig Franse stad zien. Zij blijven de vrijheid claimen om - tegen het gelijkheidsbeginsel in - de faciliteiten in de Vlaamse Rand uit te breiden. Tegen alle afspraken in. Want dat is de taalgrens in wezen - een afspraak. Dat maakt het hele probleem van BHV ook zo onoverkomelijk, als je het mij vraagt. Het gaat om veel meer dan het splitsen van een kieskring. Het gaat om gelijkheid - een van de fundamenten van onze democratie.’

…..
‘Men zegt wel eens dat links zo zwak is omdat het zo verdeeld is. Maar ik vind het net opvallend eendrachtig. Toch in hun kortzichtigheid. Sp.a, Groen!: allemaal verdedigen ze in naam van Het Respect en De Solidariteit een ondemocratische staat die krek het omgekeerde in de praktijk brengt. Namelijk: onverschilligheid, respectloosheid, egoïsme, particularisme. Hoe inconsequent kan je zijn? Linkse Brusselaars zijn nog erger. Die zien zichzelf ook nog eens als een toonbeeld van verdraagzaamheid. Een voorbeeld voor ons allen. Want Brussel is een multicultureel laboratorium, mijnheer! Hier leven 200 nationaliteiten, en worden 180 talen gesproken! En dan? In Parijs, Londen en Berlijn wellicht nog veel meer. Maar ontslaat dat Brussel dan van zijn plicht om daadwerkelijk zijn rol op te nemen als tweetalige hoofdstad van een tweetalig land? Nee, toch? De 180 andere talen die er gesproken worden, doen daarbij totaal niet ter zake.’

…..
‘De vraag die telkens opnieuw gesteld wordt, is: ‘Wat met Brussel?’ Brussel is zogezegd altijd het probleem van België. Maar is België niet veeleer het probleem van Brussel? Brussel is het laatste toevluchtsoord van een taai, ondemocratisch Belgisch nationalisme. De kroon op het werk van een mislukte democratie, die voorrechten - vrijheid, dus - belangrijker vindt dan gelijkheid. De eis van de Franstalige Brusselaars om elk jaar 500 miljoen euro extra te krijgen, buiten de financieringswet, is daar het zoveelste bewijs van. Het is niet meer dan logisch dat de N-VA en CD&V daar niet aan toegeven, vind ik. Als democratische partijen kunnen ze niet anders.’

…..