BENS, Ivette
Zijn gezicht
Door de wolken zie je een gezicht
dra klaart er weer een nieuwe morgen
een zonnige dag met minder zorgen
maar zijn ogen blijven voor altijd dicht
Door de bomen zingt de wind zijn woorden
zijn aftershave geurt nog in de kast
je volgt hem blindelings, op de tast
mist de geluiden die bij hem hoorden
De radio drumt heel blij zijn lievelingslied
zijn onbezorgde lach echoot door de straten
je wil-net als vroeger- weer gezellig praten
en vervloekt de dag dat hij je achter liet
Lamento
Hij heeft oneindig liefgehad om al
die kleine dingen en vond geluk zo
heel gewoon maar nooit of nimmer
stond hij stil bij dit intens gevoel
van heel alleen en droefenis
wat moet hij nu beginnen
De dag ebt weg, de schemer glijdt
hij ziet de schimmen dolen
de beelden spinnen in zijn hoofd
haar geur sprankelt in zijn dromen
hij hoort, hij voelt, hij ruikt en huilt
het wordt een lange koude nacht
De ochtend kriekt, de dag klaart weer
lichtflitsen dansen door de kamer
ze spelen met zijn grijzend haar
toetsen haar lach op de foto
maar hij ligt stil, zo stram, heel kil
het hoefde echt voor hem niet meer
Zou je dan
Als ik de woorden niet meer
vinden kan, zal jij me dan nog
in je armen nemen en me
zeggen dat alles wel weer goed
komt omdat jij toch bij me bent.
Die me zo vaak hebt verwend
met al die kleine dingen.
De vertrouwdheid van mekaar.
Liefde die begon toen jij me zag.
Me niet meer missen kon.
Zal je dan mijn haren nog
steeds kussen en me sussen
als ik bang ben en verward.
De ouderdom me bij
mijn nekvel heeft gegrepen,
terwijl mijn hart nog voelt,
het allemaal zo goed bedoelt,
maar dementie pulverend
door mijn hersens woelt.