PAZ, Octavio

Het labyrint der eenzaamheid

…..

De Mexicaan munt uit in het ontveinzen van zijn hartstochten en van zichzelf. Beducht voor andermans blik schrompelt hij ineen, maakt hij zichzelf kleiner, wordt een schaduw, een geest, een echo. Hij loopt niet, hij glijdt; hij stelt niet voor, hij suggereert; hij antwoordt niet, hij bromt; hij klaagt niet, hij glimlacht; zelfs wanneer hij zingt – als hij tenminste niet zijn rem verliest en zijn hart uitstort – gebeurt dat binnensmonds en neuriënd teneinde zijn zingen te ontveinzen.

…..

All of us, at some moment, have had a vision of our existence a something unique, untransferable and very precious. This revelation almost always takes place during adolescence. Self-discovery is above all the realization that we are alone: it is the opening of an impalpable, transparent wall -- that of our consciousness -- between the world and ourselves. It is true that we sense our aloneness almost as soon as we are born, but children and adults can transcend their solitude and forget themselves in games and work. The adolescent, however vacillates between infancy and youth, halting for a moment before the infinite richness of the world. He is astonished at the fact of his being, and this astonishment leads to reflection: as he leans over the river of his consciousness , he asks himself if the face that appears there, disfigured by the water, is his own. The singularity of his being, which is pure sensation in children, becomes a problem and a question.

But the adolescent cannot forget himself – when we succeed in doing so, we are no longer an adolescent – and we cannot escape the necessity of questioning and contemplating ourselves."

…..