VAN BRABANT, Jan I (Hertog)
Lied IV
Joncfrouwe edel, goedertieren,
Welgeraket van manieren,
Als ghi ghebiedt, so sal ic vieren
Tfernoy, daer ic ben inne.
Dat ic dus moete quelen,
Dat doet mire liefste minne.
In cans mi niet ghehelen,
Ghewaerlike ic ontsinne.
U eigen wil ic wesen;
Wet vorwaer, in cans genesen,
Het ensi alsoe, dat ic in desen
Troest moghe an u ghewinnen.
Dat ic dus moete quelen .
Eens meien morgens vroe
Eens meien morgens vroe
Was ic opghestaan;
In een scoen boemgerdekine
Soudic spelen gaen.
Daar vant ic drie joncfrouwen staen,
Si waren so wale ghedaen,
Dene sanc voor, dander sanc na:
Harba lori fa, harba harba lori fa,
Harba lori fa!
Doe ic versach dat scone cruut
In den boemgardekijn,
Ende ic verhoorde dat suete gheluut
Van den magheden fijn,
Doe verblide dat herte mijn,
Dat ic moeste singhen na:
Harba lori fa, harba harba lori fa,
Harba lori fa!
Doe groette ic die alrescoenste
die daer onder stont.
Ic liet mine arme al omme gaen
Doe ter selver stont;
Ic woudese cussen an haren mont;
Si sprac: “Laet staen, laet staen, laet staen”.
Harba lori fa, harba harba lori fa,
Harba lori fa!
Die winter wil ons jaerlanc mee
Die winter wil ons jaerlanc mee
Dwingen, die heide ende oec dat walt.
Ende daer toe den gruenen clee
Maket hi rechte ongestalt;
Den voglen dwinget sine gewalt,
Dat clagic, ende daer bi mee
Dat die scone mi es gevee
Die ic van herten minne.
Genade, Venus, coninghinne,
Dijn eigen dienre willic sijn.
Helpe, dat ic troest gewinne.
Haer mondekin root, haer wangen scijn
Ende haer lijf, so wale gestalt,
Dat ic daer af geverret moet sijn
Des werdic in sorgen alt;
Si begaet an mi gewalt,
Ende besundicht hare daer bi
Dat si dus verdervet mi,
An herten ende ane sinne.
Genade, Venus, coninghinne,
Dijn eigen dienre willic sijn;
Helpe, dat ic troest gewinne.
Genade, minnelike wijf,
Noch laet mi uwer hulden haen;
Gedenket dat mijn cranke lijf
Van diensten u es onderdaen;
Des seldi mi genieten laen
So dat ic troest gecrige, ic;
Genade, vrouwe minnelic,
Mire herten coninghinne,
Genade, Venus, coninghinne,
Dijn eigen dienre willic sijn;
Helpe, dat ic troest gewinne.
Ik zag nooit zo rode mond
Ik zag nooit zo rode mond
Noch ook zo minlijke ogen,
Als zij heeft, die mij heeft verwond
Al in dat herte dogen*.
Toch leve ik in hogen
En hoop des loon ontvaên:
Doet zij mij kwellingen gedogen,
Zij maakt me beter saan*.
Lief, mij heeft uw minne
Zo vriendelijk bevaên,
Dat ik u met zinne
Moet wezen onderdaan.
Mij is wel, als ik mag zijn
Bij mijnre schone vrouwe,
En ik dan haar klaar aanschijn
En haar gelaat mag schouwen.
God bewaar haar van rouwen!
Zij is zo wel gedaan,
Dat ik haar bij trouwen
Moet t’allen dienste staan.
Lief, mij heeft uw minne
Zo vriendelijk bevaên,
Dat ik u met zinne
Moet wezen onderdaan.
* in dat herte dogen: diep in mijn hart
* saan = snel, vergel. met EN soon
(Bewerking: Z. DE MEESTER)