VAN DEN DALE, Jan
De ure vander doot
Och adieu werelt corte glorie,
Werelt bedriechlijcke consistorie.
Och werelt wat de ick in u ghescapen?
Lacen! waer blijft nu mijns memorie
In u pompuese snoode ciborie
Och werelt, dus loondi al meest u cnapen.
Ghi beloefdet mi wonder en vruecht om rapen
Nu gheefdi mi voer honich galle drincken,
Mi latende haest onversien betrapen.
En moet den langhen slaep gaen slapen;
Heden lustich en morghen in deerde stincken.
Niemant en sal mijns meer ghedincken
Maer haest vergheten, och lacen och,
Der werelt belofte es al bedroch.
O werelt, die mi dus laet seer saen,
Twi wasick in u allindich ghedaen?
Wat ha ick in u oyt dan leet en toren!
Mijn beghinsel was weeck, met sorghen bevaen,
Want in sonden was ick bevlect ontfaen
In u, werelt, en met pinen gheboren
En met grooter miserien na gheschoren.
Al mijn leven vol sorghen, gheen dinck te winsce,
En mijn inde argher dan te voren
Onversien, horrible, wreet int besporen.
O werelt, wat de ick in u arm minsche?
Die u betrout, doet als de kinsche,
Want ghefenijnt so es u soch.
Der werelt belofte es al bedroch
O adieu werelt, valsch int bewinden.
Die mi oyt kinden, maghen en vrinden,
En zeere minden, selen nu van mi deysen.
Och, vertrecken onversien, wreet vol alinden!
Aylacen, waer salick nv herberghe vinden
Wie sal tavont mijn weert sijn, waer salick reysen?
O cracht, sin, memorie, spreken, peysen
Die de werelt ghedient hebt sonder hoon,
Compt gheringhe, want ghi moet verceysen.
Alleene, naect; goedeloes, elck maechs vereysen.
Dit gheeft u de werelt voer uwen loon
Elcken teenen spieghel, een waerachtich patroon.
Dwelck ick beclaghe, en segghe noch:
Der werelt belofte es al bedroch.
Werelt, princersse vol archs ghepijns,
Variable, bedriechlijck, nest des venijns,
Schoon buyten, binnen een gheinficieert vat
Vol lueghenen, seer onghelijck uus schijns,
Den eenen ghevende sijn mate vol wijns,
Den anderen nauwe bors half sat,
Schielose, vol samblans, onblivende stat,
Onredelijcke, onrechtverdich sweert,
Want den ezel setti boven opt rat
Van fortuynen, en dier behoorde bat
Te sitten, verachti en maect niets weert,
En ten inde sleypti dus uwen steert,
En brenct edel onedel aen eenen troch.
Der werelt belofte es al bedroch.