WARMOND, Ellen
Hier dan de wereld
Hier dan de wereld: een koude ruimte
die wij slechts vullen met warmte, met streling,
speel dat wij twee zijn, andere eenling,
ontsta of verga, maar sta
mij bij.
want zonder gewicht van liefde zijn wij
zonder gezicht, zonder zwaarte,
weerloze vlokken, vezels, veren,
door holle wind bewogen, bewegend wel, maar te
onvrij.
want het eigen woord
vermoordt
de adem als die zich verwart
in de valstrikken van het gedicht
en alleen ander bloed dan het eigen
bloed houdt het kantelend hart
in evenwicht.
Excuus
Om het inoperabel tekort
van gebaren die onvoltooid
en gedachten die verzwegen
blijven om alles wat nooit
kan worden prijsgegeven
beroep ik me op het gedicht
als machteloos tegenwicht.
Woonhuis
De klok heeft geen geheugen meer een ongewone
verbijstering kruipt zwijgend uit een hinderlaag
een overdwars gespleten kegel draag
ik tussen schouders die me vreemd voorkomen
de muren tonen hun verwarrende profiel
behangsels van herinnering die zich een uitweg wroeten
een klokslag die een uur geleden viel
rolt als een trage damsteen voor mijn voeten
twee dodelijk verschrikte handen liggen
als wezenloze vissen naast mijn bord
waar is het huis en wat is deze kamer
waarin ik langzaamaan een ander word?
Avond
Seconden lopen driftig achteruit
de dag is uit de tijd gekanteld
ik word zo stil als een strand
in een winternacht ik word
zo leeg als een uitgebrand
huis het leven staat verder
van mij af dan ik kan vertellen
leg je gezicht in je handen
en probeer je dit voor te stellen.
Changement de décor
Zodra de dag als een dreigbrief
in mijn kamer wordt geschoven
worden de rode zegels van de droom
door snelle messen zonlicht losgebroken
huizen slaan traag hun bittere ogen op
en sterren vallen doodsbleek uit hun banen
terwijl de zwijgende schildwachten
nachtdroom en dagdroom haastig
elkaar hun plaatsen afstaan
legt het vuurpeloton van de twaalf
nieuwe uren bedaard op mij aan.
Kolonisatie
Je paste niet
in het kind dat je was
maar later beloofde beter
toen paste je niet
in de mens die je werd
die buiten je om bleef bestaan
je kneedde toen maar
een omhulsel als deeg
waar een ander helder zicht op kreeg
en namen aan gaf
dan was jij er van af
maar wat bleef muiten op je onbewoonde
eiland was die hele kolonie
gedeporteerden achtergelaten om gezinnen
te stichten te aarden land te ontginnen
met alle buitenkanten binnen.
Sliep uit!
Ik let niet zoveel meer op
mezelf ik ben wel wijzer
dan ik was
met ach en wee
(en tegen wie?)
wat ik de hele dag uitvreet
opvreet of uitspuw gaat
na al die jaren ervaring
haast automatisch
(en niemand aan)
ik spreek me dan ook niet meer tegen
Ik ga me niet meer te buiten
Ik zie me gewoon mijn gang gaan
en lach
achter mijn rug.