VANDER TAELEN, Luckas

Het misprijzen voor het ‘Vlaams’ was een bittere realiteit in de eerste eeuw van België - Column De Morgen, 3 maart 2023

…..
Toen de Fransen onze gewesten binnenvielen en twintig jaar lang bezetten, deden ze er alles aan om het ‘Vlaams’ te verbannen. De zogenaamde revolutionairen gedroegen zich als arrogante, zelfingenomen imperialisten. Nu zouden ze als kolonisatoren worden afgebrand.

Het eentalig Frans onderwijs moest ervoor zorgen dat in het hele Franse rijk maar één taal meer gesproken werd. Als Napoleon niet ten onder was gegaan in Waterloo, dan zou het Belgische departement volledig en voor altijd verfranst zijn. Dat zou op twee generaties geregeld zijn.

Het Nederlands zou hetzelfde lot ondergaan hebben als de andere regionale talen in Frankrijk: de uitroeiing. Het Frans werd gezien als de taal van de revolutie en de vooruitgang. Het ‘Vlaams’ was niet meer dan een minderwaardige volkstaal. Dat zijn opvattingen die helaas nog altijd bestaan in bepaalde Franstalige kringen.

…..


Theocratie in het Brussels parlement, Doorbraak 09/06/2022

…..
Maar in Brussel gaat het dan niet om de macht van religie te breken, zoals Nietzsche wou. Wel integendeel. In een waanzinnig opbod om het meest de islamitische kiezer te behagen, zijn de linkse partijen bereid hun ziel aan Allah te verkopen. De scheiding tussen kerk en staat is tijdens het debat over onverdoofd slachten doorbroken met theocratische elementen, zonder dat iemand daar aanstoot aan nam. Dat is een primeur in de moderne Belgische politieke geschiedenis.…..

Religie boven wet

Er is blijkbaar in Brussel een parlementaire meerderheid die religieuze voorschriften boven democratische wetten stelt. Dat bleek woensdag in de commissievergadering Milieu waar er geen meerderheid was voor een voorstel van Défi, Groen en Open Vld. Dat voorstel was al een compromis waarin rekening werd gehouden met godsdienstige gevoeligheden. De voorgestelde verdoving van een dier voor de slacht zou omkeerbaar zijn. Dat is in essentie zowat wat in Vlaanderen en Wallonië unaniem werd aangenomen door alle partijen.

Maar in Brussel nemen diezelfde partijen nu een fundamenteel ander standpunt in. Dat is op zich al zeer merkwaardig. In dit land worden dus ook de partijprogramma’s geregionaliseerd. Ecolo, doorgaans solidair met Groen, keerde zich op een hypocriete manier af van het voorstel van haar zusterpartij door zich te onthouden. Dit om de parlementairen in de algemene zitting volgende week vrijheid te geven naar hun geweten te stemmen. Dat gebeurt over het algemeen bij stemmingen over ethische onderwerpen. Blijkbaar is het respect voor dierenrechten voor de Franstalige groenen ook in die categorie onder te brengen.

…..
PS-Vooruit één strijd

De PS had al eerder voor duidelijkheid gekozen en verklaard dat de partij, in Brussel althans, onvoorwaardelijk voor het toelaten van onverdoofd slachten is. Een grote minderheid in de partij is het daar niet mee eens, maar legt zichzelf het zwijgen op, omdat het electoraal belang van de moslimkiezer in Brussel steeds belangrijker wordt en niemand aan de linkerzijde die nog voor het hoofd wil stoten. Principiële standpunten worden opzij geschoven in een wedloop om in de gunst van de religieuze kiezers te komen, in de hoop daarvan de vruchten te plukken in 2024.

…..


Berichten uit Brussel

…..
Nooit zal ik de onbeschofte manier vergeten waarop ik ontvangen werd, of liever niet ontvangen werd, bij mijn eerste gemeenteraad in Elsene. De burgemeester, de van hoge adellijke stand maar evenwel perfect Nederlandsonkundige burggraaf Yves de Jonghe d’Ardoye d’Erp, verwaardigde zich niet me te begroeten en te vertellen hoe de eedaflegging in zijn werk zou gaan. Ik moest het allemaal zelf uitzoeken… Nooit zal ik de blik vergeten van minister van Staat Antoinette Spaak, die in de gemeenteraad zetelde voor het FDF. Zij genoot, ook bij mijn vrienden van Ecolo, een voor mij onbegrijpelijk statuut van “grande dame”. Dat had alles te maken met haar inzet voor de rechten van de vrouw in de gemeente. Dat zij zich haar hele leven ook had laten kennen als een rabiate Vlamingenhaatster, leken mijn collegae zelfs niet te weten. Zoals gewoonlijk waren ze beter op de hoogte van verdrukkingen heel ver van hun bed dan van hun eigen politieke geschiedenis.

…..


Brussel, een politiek incorrecte schets

…..
Kruisig hem

Philippe Moureaux, de 72-jarige burgemeester van Molenbeek, houdt niet van dat soort terughoudendheid. Wie bedenkingen formuleert bij de groeiende impact van het fundamentalisme, krijgt van hem meteen te horen dat het om een marginaal verschijnsel gaat. En als de islamitische gemeenschap zich op zichzelf terugplooit, is dat het gevolg van de niet-aflatende discriminatie waarvan zij het slachtoffer is. Waarmee hij eigenlijk zegt: het is allemaal de schuld van de maatschappij, van het systeem, van het kapitalisme.

…..
Wie de wereld op die manier bekijkt, heeft natuurlijk weinig plaats boor nuance. Want ook al behoren allochtonen tot een sociaal kwetsbare categorie, dat kan geen reden zijn om aberraties te vergoelijken. Dat is iets wat Moureaux veel te lang gedaan heeft, mede omdat zijn machtsbasis in Molenbeek steunt op een onvoorwaardelijke steun van de allochtone gemeenschap.

…..
Bouarfa (PS) zei het niet te aanvaarden dat Brusselse partijen steeds meer mensen op kieslijsten plaatsen, niet om hun engagement of hun capaciteiten, maar om hun electorale opbrengst. Daarmee bekritiseerde ze overduidelijk het politieke systeem waarop Moureaux’ gemeentelijke carrière gebaseerd is.

…..


Zullen we het even over Brussel hebben? (Doorbraak 04/08/2020, Brief aan de Vlaamse partijvoorzitters)

…..
Brussel-bashing
Als Vlaamse politici iets zeggen over Brussel, dan vermoeden Franstalige politici daar meteen een complot achter. Zelfs als men het heeft over acute problemen zoals de veiligheid, dan nog krijgt een Vlaams commentator snel te horen dat hij aan ‘Brussel-bashing’ doet. Bij de RTBF suggereerde een journalist die verdenking zelfs toen Nederlandstalige Brusselaars actie voerden tegen de verkeersonveiligheid in Schaarbeek, die aan een jonge journaliste van De Standaard het leven had gekost. Le Soir besteedde geen woord aan dat protest, waarschijnlijk omdat het voornamelijk uit Nederlandstalige hoek kwam…

Ik heb me al vaker afgevraagd of de vijandige houding tegen alle Vlaamse kritiek op Brussel iets te maken heeft met een onbewust schuldgevoel over de manier dat Franstalige Brusselaars en Walen sinds de oprichting van dit land omgaan met Vlamingen. Wie na de Tweede Wereldoorlog op zijn Nederlandse strepen stond in Brussel, kreeg niet zelden ronduit racistische opmerkingen naar het hoofd geslingerd.

Ik blijf het jammer vinden dat de Franstaligen nooit hun eigen verleden op dat vlak, en meer bepaald hun omgang met Vlamingen hebben onderzocht. Want geef toe, er was toch iets aan de hand, dat we vandaag zonder aarzelen als racisme zouden benoemen! Wie verzint er nu de bijnaam ‘Transmenapiens’ voor de autostrade door het ‘achterlijke Vlaanderen’ die Brusselse bourgeois moesten nemen op weg naar hun beschaafd buitenverblijf in Knokke-Le-Zoute ?

…..
Demandeur de Rien

Eén ding moet U daarbij in het oog houden : de Franstaligen spelen graag het spel van on-est-demandeur-de-rien als het over aanpassingen van het statuut van Brussel gaat. Neemt U dit maar mee als U een gesprek over Brussel begint met Franstalige onderhandelaars. Voor hen verloopt alles hier in het beste van de werelden; er moet hier vooral niets veranderd worden en de Vlamingen moeten er met hun poten af blijven.

Wij kunnen dan wel vinden dat de dubbele machtsstructuur van gemeenten en gewest contraproductief is, omdat lokale baronnen niet willen weten van een sterk regionaal gezag. Dat zullen uw Franstalige gesprekspartners nooit toegeven. Zij zullen nooit luidop zeggen wat ze soms op een late receptie toegeven, dat Brussel eigenlijk een paradijs is voor lokale politici die zich eindeloos kunnen laven aan een overvloed aan mandaten. ‘Als je op regionaal vlak in de oppositie belandt’, vertrouwde een Franstalige politieke coryfee me ooit eens toe, ‘dan kan je overleven met een lokaal mandaat!’. Elke poging tot degelijk efficiënt bestuur is ondergeschikt aan die partijdige logica.

…..


Mijn gedacht

…..
Van dat wantrouwen tegen Vlamingen gaf hij ( Mayeur) al heel lang geleden blijk. In de jaren tachtig moest bij het overlijden van de eerste socialistische burgemeester van Brussel, Hervé Brouhon, een interim-burgmeester worden aangeduid. Die hoogst symbolische eer kwam toe aan het oudste gemeenteraadslid en dat was toevallig een Vlaming. Mayeur hing meteen in de gordijnen omdat volgens hem een Vlaming nooit de Franstalige Brusselaars kon vertegenwoordigen. Had hij dit over een joods gemeenteraadslid gezegd, dan zou dat zonder enige twijfel terecht als racisme gebrandmerkt worden. Maar over Vlamingen kunnen in Brussel Helaas veel hatelijkheden verteld worden zonder dat dit veroordeeld wordt. Dat is tot vandaag zo.
…..
Maar deze ingreep (het idee van Vervoort om de gegarandeerde vertegenwoordiging van de Vlaamse parlementsleden (in Brussel) te bekijken) zou het kaartenhuisje van de Belgische instellingen aan het wankelen kunnen brengen en ongetwijfeld leiden tot tot rancuneuze oprispingen aan Vlaamse kant. Want als men onder het motto one man, one vote raakt aan de vaste vertegenwoordiging van de Vlamingen in Brussel, dan kan men ook de pariteit van de federale regering in vraag stellen. Er is dan ook geen reden meer om, zoals nu wettelijk is vastgelegd, aan de Franstaligen die veertig procent van de Belgische bevolking uitmaken, evenveel ministers te geven als aan de Vlamingen, de meerderheid in dit land.

…..
Maar Brussels minister Guy Vanhengel liet meteen in bijzonder ondiplomatieke taal weten dat hij er geen zin had. Niet in een parade maar zelfs niet in felicitaties (voor Anderlecht omdat ze de play-offs hadden gewonnen). 'De wijze waarop RSCA zich respectloos gedraagt in een belangrijk gewestelijk dossier, te weten dat van het Eurostadion, en er blijk van geeft mondelinge en schriftelijke afspraken niet te willen naleven, is niet van die aard om samen iets te vieren', zei hij. Meteen wist Anderlecht waar het aan toe was.

De ergernis van Vanhengel is een gevolg van de weigering van Anderlecht om te spelen in het Eurostadion.

Zijn houding komt er op neer dat een politicus een ploeg afblaft omdat die niet wil meegaan in de constructie van zijn droom. Tot nader order is RSC Anderlecht nog altijd een privé-onderneming, die het recht heeft om er andere ideeën dan een minister op na te houden. Dat een gewestelijk minister het zich permitteert omwille daarvan Anderlecht te schofferen, is ongehoord en bepaald ongepast.

…..
Toen ik nadien in Sri Lanka was, ontmoette ik vaak dit soort gendergescheiden familiale stoetjes. De kleding van de mannen was altijd opvallend en heterogeen; die van de vrouwen voorspelbaar zwart

Er bestaat volgens mij geen betere illustratie hoezeer het de mannen zijn die bepalen wat zij wel en de vrouwen niet mogen dragen. Daar bestaat geen discussie over: alleen wie van heel slechte wil is, zal hier iets anders in zien dan een hoogst vrouwonvriendelijke cultuur. Geen vrouw zal op een dag kunnen beslissen om haar boerka in de keerkast te laten en zich net als de rest van de familie in een Amerikaan te vermommen. Het zou meteen haar sociale dood zijn. Dat besef is zo groot en wordt er bij de meisjes van jongs af ingehamerd, dat er geen vrouw in boerka zal zijn die zal durven zeggen dat er voor haar wordt beslist. Door mannen.

…..


Le grand Bruxelles, column in “De Tijd” van 20 oktober 2021

…..
Het zou verkeerd zijn de uitspraak van de Raad van State en de Franstalige reacties weg te relativeren. Niet alleen omdat eens te meer het bewijs is geleverd hoe diep een bepaald franskiljonisme geworteld blijft dat alle juridische registers opentrekt om toch maar niet een schrijven in de taal van het gewest waar men woont te moeten begrijpen.

Maar vooral is het contrast groot met het ontbreken van eenzelfde Vlaamse reflex als het over de verdediging van taalwetten gaat aan de overkant van de Vlaamse gewestgrenzen, in Brussel. Als de vicegouverneur een vernietigend rapport schrijft over hoe de gemeenten daar bewust de wettelijke regels overtreden, kijken de Vlaamse ministers in de Brusselse regering de andere kant op.

…..
Maar in de Rand blijven de Franstaligen strijden voor hun taal. Bij hen is er geen sprake van enig communautair pacifisme, dat de faciliteiten zou beginnen te zien als wat ze zouden moeten zijn: een middel tot integratie in Vlaams gebied. De oude droom van ‘le grand Bruxelles’ is nooit echt verdwenen.

…..


De donkere kant van een ‘Grande Dame’ - Doorbraak 30/08/2020

…..
Eedaflegging in twee talen

Voor ik de eed moest afleggen hadden de verkozenen van Ecolo, op wier lijst ik verkozen was, me gesproken over het reilen en zeilen van de gemeenteraad. En wie er de grote namen waren. Er was Roger Lallemand, fractieleider van de socialisten en vader van de abortuswet. En dan was er Antoinette Spaak. Zij werd toen al over Franstalige partijgrenzen heen een ‘grande dame’ genoemd. Zij werd alom gerespecteerd in haar strijd voor vrouwenrechten. Dat haar partij het niet zo op de Vlamingen begrepen had, was voor mijn gezelschap zowat onbekend en geen argument om hun bewondering voor mevrouw Spaak in te tomen. De oasis francophone leefde in een perfecte isolatie.

Toen ik de Ecolo-gemeenteraadsleden vroeg wat zij dachten van de communautaire reflexen van het FDF, gaf iemand toe dat de manier waarop soms over Vlamingen werd gesproken nooit zou aanvaard worden als het over bijvoorbeeld allochtonen ging.

…..


VANDER TAELEN, Luckas & VERHOFSTADT, Dirk

De laatste getuigen

…..
Vraag: 'Denk je nog vaak aan die tijd?' Antwoord: 'Elke dag. (pauze) Als wij het al niet meer doen.'

…..
Ze zijn gestorven aan een besmettelijke oorlogsziekte, en er bestond toen nog geen penicilline. De doodskruisjes staan nog op het kerkhof van Stavele. Twee kinderen werden in dezelfde put begraven. Dat was een zeldzaamheid. Hoe mijn moeder dat doorstaan heeft, dat begrijp ik niet...

35 jaar later is er een zelfde geval geweest op de parochie. Opnieuw werden twee kinderen in dezelfde put begraven. Mijn vader stond te krijsen het kerkhof. Die herinnering kwam weer boven, hé.’

…..