DE WILDE, Staf

Laten we afspreken, zegt ze

Laten we afspreken, zegt ze,

Mijn haar is jouw harp

Mijn adem jouw sneeuw

Ik zal stromen onder jouw hand

Ik schreeuw een vogel

Schrijf jij het kooitje


//////////////////////////////////////////


De dag zal komen en dan

is het mooi geweest, mooi genoeg:

ik ben aan het einde van mijn dromen,

schuif nu maar de vitrage toe; oud zijn dat is vandaag

geen sneeuwman maken; men wenst en praat

de dood in slaap

en hij ademt aan het raam

dat rammelt van zijn gieren.

////////////////////////////////////////////


alle schrijven is genadeloos,

hoe zou je anders schouwen

in de afschuw van de afgrond

in het grondeloze van ginds boven.