CHRISPIJN, Rob

Te veel te vaak

Even leeg als de straat
Is de gang waar je staat
En je bleke gezicht
In het gelige licht
Is al net zo leeg
En kijk nog eens om
De tafel trekt krom
Krom onder het gewicht
Je hijgt want je krijgt je koffer niet dicht

Verdwijn met de noorderzon nu een einde komt
aan de jaren van leef maar raak
Neem wat er over is als er nog iets is
Want we namen te veel te vaak

Je praat iets te vlug
Verlang je soms terug
Naar wat is geweest
Het lijkt een groot feest
Als je het meeste vergeet

Verdwijn met de noorderzon …

Verdwijn met de noorderzon nu een einde komt
aan de jaren van leef maar raak
Pak het verleden in
Ook al heeft het geen zin
Want we zijn onszelf kwijt geraakt

Verdwijn met de noorderzon …

Rozegeur, maneschijn

Als een schaduw valt de avond
op een door-de-weekse dag
en de dinsdag wordt begraven
en de radio speelt Bach
en de kinderen zijn onrustig,
want ze willen niet naar bed
't is een slopende idylle
in een veel te dure flat.
En vandaag is het de elfde

en hij is precies hetzelfde,
als de twaalfde of de tiende
ik kreeg wat ik verdiende
rozegeur, maneschijn
rozegeur, maneschijn
roze schijn.

Je zit zo stil te lezen
en ik zeg zacht je naam,
omdat je zo ver weg bent,
verbaasd kijk je me aan,
de vaste vloerbedekking
kleurt prachtig bij je jurk
en de slaapbank die we kochten,
omdat ik 's nachts zo snurk
en vandaag is het de elfde
en hij is precies hetzelfde,
als de twaalfde of de tiende
ik kreeg wat ik verdiende
rozegeur, maneschijn
…..
De buren hebben boven weer eens ruzie
en ik hoor
hem vloeken en haar kijven,
dat komt bij ons niet voor
je hebt me van de kroegen
en de eenzaamheid gered,
maar de stilte is gebleven
en we gaan maar vroeg naar bed
en vandaag is het de elfde
en hij is precies hetzelfde,
als de twaalfde of de tiende
ik kreeg wat ik verdiende
rozegeur, maneschijn
…..