JUARROZ, Roberto
|
En los muros demasiado altos, en los muros demasiado bajos, en las paredes obtusas, en los rincones,
en el aire y hasta en los techos.
En el piso, en las noches, en las miradas palpablemente sordas, en los alrededores de la muerte,
en las tumbas, los árboles.
Pero nunca dibujó una puerta. No quería entrar ni salir. Sabía que no se puede.
olamente quería ver: ver.
En todas partes. |
Op te hoge muren, op te lage muren, op botte wanden, in de hoeken, in de lucht en tot op de daken.
Op de vloer, 's nachts, in tastbaar dove blikken, op de randen van de dood, op de graven, de bomen.
Maar nooit tekende hij een deur. Hij wou niet naar binnen of buiten gaan. Hij wist dat dat niet ging. Hij wou alleen maar zien: zien.
Overal.
On walls too high, on walls too low, on blunt walls, in corners,
on air and even on roofs.
On the floor, on nights, on glances tangibly deaf, on death's outskirts,
on tombs, trees.
But he never drew a door. He didn't want to enter or leave. He knew one can't.
He only wanted to see: to see.
Everywhere.
|
Night shuts down sometimes
Night shuts down sometimes
like blocks of stone
and leaves us without space.
My hand then can no longer touch you
to defend us from death
and I can't even touch myself
to defend us from absence.
A vein that springs up in that same stone
separates me from my own thought too.
Thus night is converted
into our first tomb.