NAEGELS, Tom

Los

» “Hoe kan ze Belg worden als ze geen enkele Belg kent? Dat betekent toch dat ze niet geïntegreerd is?”

(Wat kan het jou schelen? Ze wil gewoon je handtekening.)

(Ze wil Belg zijn omdat ze dan meer geld krijgt van de sociale zekerheid.)

(Leugenaar! Racist!)

(Een handtekening! Je helpt haar ermee. Lief meisje, vast allerlei ergs meegemaakt, eindelijk in het veilige België.)

…..

Ik heb op de redactie gevochten om het concert te mogen verslaan. Niet dat iemand anders kandidaat was. Niemand van mijn collega’s begrijpt mijn voorliefde voor Antwerpse volkskunst. Ze vinden ze flauw, boertig, op het randje van racistisch (en vaak erover). Vooroorlogs vermaak dat enkel nog leeft bij marginalen en oude liberalen.

Ik weet ook niet precies waarom ik ervan hou. Gewoon, omdat het volks is? En omdat ik opgegroeid ben met het idee dat wat volks is goed is? Wat betekent het anders, uit een rode familie te komen? Economisch: niets meer. Sociaal: weinig. Cultureel: alles. Links zijn is: een zijn met de gewone man. Toch? Zelfs al heb ik zelf gestudeerd, zelfs al ben ik schrijver en journalist, het maakt me geen haar beter dan wie de universiteit van het leven doorlopen heeft. Zelfs al spreek ik zelf redelijk algemeen Nederlands, het dialect is een pure, echtere taal, de taal van ruwe waarheid en spontane humor waarin je gedachten en emoties kunt uitdrukken die ik niet eens kan denken of voelen. Zelfs al draag ik zelf sobere kleren, zelfs al hou ik mijn lichaamshaar binnen de perken: ik hou van snorren en tapijtjes in de nek en dikke pensen en gouden kettingen en trainingsbroeken en geblondeerde permanents. Dat is hoe het volk zich kleedt en wie daarmee spot, is alle voeling met de wereld kwijt. De volksmens is een ideaal: recht voor z’n raap, het hart op de tong, als-we-dat-al-niet-meer-mogen-zeggen, ieder-zijn-gedacht-maar-mij-maakt-ge-niks-wijs.

In november 1992 was het afgelopen met De Strangers. De groep bestond toen veertig jaar en was al die tijd geliefd om haar grappige, soms scherpe teksten die de mening van de straat vertolkten. Maar nu was het Vlaams Blok doorgebroken. Zijn bolwerk was Antwerpen, zijn kernpubliek bestond uit volksmensen, fans van de Strangers.

…..
Euthanasie is het laatste strijdpunt. Er gaat geen maand voorbij of moeder leest een artikel voor uit het tijdschrift van het Humanistisch Verbond, waarin gepleit wordt voor het recht op waardig sterven. “Waardig!” declameert moeder. Waardig is het sleutelwoord. Voor mij geen aftakeling in een karretje. Voor mij geen zever uit de mondhoeken en niet meer weten wie ik ben. Ik wil bij mijn volle verstand en nog in volle gezondheid kunnen zeggen: het is mooi geweest , nú is het gedaan.

…..