VAN DER MERWEDE, Matthijs
Camilla
'K had drie 'f vier dagen om de roos gevlogen,
Waar ik al mijn min heb uit gezogen,
Hoewel ik zelfs de dauw nooit had te recht gesmaakt,
Die op haar lipjes leit, en in mijn hertje raakt.
Nadat verslonst, en afgemat van minnen,
Een sterke walg kroop t' mijner boesem binnen,
Van al 't onnut genot, en meer als beestse lust,
Die ik in mijn Bourgoense kleuter had geblust.
Mijn min stond stil, mijn kostelijke vlammen,
Waar zelfs geen tijgerdier kon op vergrammen,
Gevoelde ik in 't hert als om end' om geroerd,
Ja zelfs niet weinig van haar krachten weggevoerd.
En ziet eens wat een storm op zwakke plekken,
De Sus had al mijn vlammen gaan ontdekken,
En of door nijdigheid, of onbedachte zin,
Haar Moeder, droevig werk! verwittigd van mijn min.
Als ik mijn weer ter hoger top geklommen,
En 't godenkind alleen ter deur zie kommen,
En tot vernieting van mijn vrees, en dreigend kruis,
Vind Hond, nog Kat, nog Vaar, nog Moer, nog Sus in huis.
Daar raakte ik met worst'len aan de lippen,
Daar ik 't verloren zieltje weer wil kippen,
Daar zwoer ik, dat mijn min voor haar alleen gewacht,
Was voor een dag of tien gevangen en verkracht.
Bewerking: Z. DE MEESTER
Le carezze stravaganti di Checha Biancona
't Is niet om haar brand te blussen,
Dat mijn Kind mijn fluit gaat kussen;
't Spijsde nooit haar geil gebrek,
Dat zij mij beet in de nek.
Zij en neigde nooit haar lippen
Naar de huisraad van mijn slippen,
Slechts om 't zoenen van de mast,
Die op hare koker past.
Neen zij wil wat anders smaken,
Neen mijn Kind wil noten kraken:
Om de minne van de smeer
Likt de Kat de kandeleer.
Bewerking: Zaj DE MEESTER
La mia solitudine e malinconia doppo haver mandata via Anna Modenese
Daar leyt mijn katjen daer sy plag te leggen,
D ie ik soo los mijn leger op ging seggen,
Daer leyt nu 't katjen daer de soete Kleuter lag,
D ie my des nachts bedroeft, al vleyd sy my by dag.
Daer leyt mijn katjen nu by 't stille viertje,
D aer ik eerst sat en speelden met mijn Diertje.
Daer leyt mijn katjen nu en sluymert by den heert,
D aer 't vrolik Meysje sat en lachten met de Weerd.
Daer komt nu 't katjen my ten disch versellen,
Dat mijne trage beetjes schijnd te tellen,
Daer sit nu ‘t snorkend katjen achter op mijn stoel,
Daer ik eerst sat verseld met mijn verliefde Boel.
D aer sit nu 'tkatjen met syn statig wesen,
Daer 't Meysjen plag een slaetjen te verlesen,
Met ongeveynst gelonk en sachten kinder-klap,
Dat 't broertje my soo vaek dee springen uyt de kap:
En daer sy hare rokjes uyt ging schieten,
Als ik stont ree om 't seyltje te begieten,
Daer sie ik 't katjen strijkend' langs het koffer gaen,
En my verwijten dat mijn strijken is gedaen.
Biancona, mi svegliai la notte d’un insogno d’Amarilli, e mi subito con questi pensieri à battere il tamburro della mia Checha.
IK koom vol viers uyt mijnen droom geschoten,
Daer ik een scheepken uyt de Dong sach vloten,
Ontseyld, en stureloos, op’t scheyden van de nacht,
Gansch eenig en alleen met Amaril bevracht;
Die soo het scheen den balling na wou jagen,
Die met een herden nek het jok wil dragen,
Dat uyt een scherpe rots van bloeds gescheurde trou,
Spijt Hel en Hemel, door een blixem bersten wou.
Ik wek mijn Kleuter, die de holle nachten
Van mijn verliefde stormen uyt wil wachten,
En koom haer gansch verstaelt gedoken in den schoot,
Daer ik mijn rijpe druyf soo woelend overgoot.
Maer al mijn brand speeld met versonde sinnen
Op ’t verre spook, ik wil ter dennen binnen,
Van de verlate kaeg, ’klaet hert en sin verraen,
En rand myn Amaril, en rand myn Kleuter aen:
’k Val aen haer mond, ’t sijn Amaril haer lippen,
Ik laet daer myn gesmolte zieltje glippen,
Ik preng haer in myn erm, sy wringt haer om myn dy,
Sy mompelt, en ik hijg, sy worstelt, en ik stry,
Sy drukt mijn mond, en ik haer dweege leden,
Sy voeld haer hert, en’t myn te samen smeden,
Terwyl den herden bout daer al ons werk op speeld,
Den heelen eygendom van hare krachten steeld,
’t Gesicht verschiet, de leden syn aen’t sitt’ren,
De spraek verhuyst, en al de sinnen schitt’ren,
Daer valt den heeten daeu, daer gaen ons krachten heen,
Daer storten wy te saem, daer vloeyen wy in een.
Dus ver houd Amaril myn min gekluystert;
Maer als’t verstand weer door die vlaeg ontduystert
Sig by een ander vind, soo seg ik met een lach,
Die struyf is goed geweest, had sy wat van’t beslach
La Capra sopr' il bec'
'k Werp kruys of munt wie dat sal onder leggen
Om onse leger-lessen op te seggen,
Daer raekt mijn Engel als Andromache te Peerd,
En haren moed is dusent vuyste-klouwers weerd,
Sy doet het welig ros de koten roeren,
En sonder loop haer en sijn self vervoeren,
En dwingt sijn moedigheydt ook sonder hand of hiel,
Veeleer als die een school van Peerde tuchting hiel.
Het ring-spel van ons Ouders oude tyen
Doet haer van vreugd schier van haer Springer glyen,
En seyt dat 't nieuwe spel, dat niet en ging soo wis,
Maer van dit oud en best en slechte schaduw is.
Sy gaet het ros met kussen, fleemen, vleyen,
Ook sonder vleuken in den Hemel leyen,
Spijt Helicon sijn Hengst, en die die schoone Maegd
Vermogend Horenbeest op sijne lenden draegt,
Hoe blinkt het git van haer onsteke Sterren,
Terwijl sy in sijn manen gaet verwerren,
Haer vast gevatte hand, en al haer leden wrong
Om't heet geschitter van het leste van sijn sprong.
't Schijnt dat sy wil, met hooger eer te ramen,
Den Ruyter van het Capitool beschamen,
Eer sy van't hygend ros, en uyt sijn tuchting trad,
En beter in triomph als eenig Roomer sat.
Had Jupiter dien lekk'ren tucht geweten,
Of yemant van sijn beste Minpoëten,
Sy songen anders niet dat eenig' eer was weerd,
Als Meysjen in de Zael, als Engeltjes te Peerd.
En oordeelt niet, op dat gy niet geôordeelt en wert.
En oordeelt niet, op dat gy niet geôordeelt wert,
Dit is een Wet die ons ons' Heer self voor wou schryven,
Om niet, na 'toordeel van een deel versufte Wyven;
Te raken, self besmet, een ander in sijn hert.
Laet dan, gy Dief, een ander voor een Dief te schelden,
Laet, die eens anders Wijf na-jaegt en lagen legt,
En aen een ander, voor sijn weldaed, gift berecht,
Een ander voor een vlek van't Kristen-rijk te melden.
Tast in u boesem, ga u ingewand door-vroeten,
Sie wat gy Self, u Wijf, u Kind, u Maeg bedrijft,
En wacht dat gy met anders quaed u quaed niet stijft,
Of sult misschien voor u en voor een ander boeten.
Gy vleyd u selven, maer u oordeel komt te kort,
Kruyp in u schelp, en leg den toom in't herssebekken
Van u verwaentheyd, die u ziele gaet bevlekken,
Op dat u oordeel niet Gods oordeel op u stort.
Mijn oordeel is, dat ik een ander niet en oordeel,
Elk draeg sijn pak, ik heb genoeg met 't mijn te doen,
En schoon ik my seer geern met mijnen God versoen,
'k En neem mijn kracht'loos smeeken niet tot mynen voordeel.
U oordeel oordeelt na het oordeel van een ander,
Die oordeelt sonder oordeel wat een ander doet,
En 't oordeel van een ander sonder oordeel voed,
Soo raekt gy met u oordeel dikmaels aen malkander.
Maek dat u oordeel niet u wroegend' hert benert,
Dat, schoon u aensicht bleek is, wel van schaemt gaet blosen,
En smelt voor waerheyds Son, schoon u wang is bevrosen,
En oordeelt niet, op dat gy niet geôordeelt wert.