HOSTE, Jacques

Wormgat tijd

… als een oud boek,

dat flappert

in de wind,

pagina’s dwalen vooruit,

keren op stappen terug,

verward is de tijd: een doedelzak

vol dolende noten.

Nu is slechts het kiezelsteentje dat

v

a

l

t

in de echoput

van het verleden

Nu is slechts

het slakkenhuis waarin

ik schuil

voor de ijsregens

van het verleden,

of voor beloften

van morgen

Nu, toen en dan:

drie al te lichte veren,

wiegend op de adem

van de wind

... als in een vergeten

sprookje

van Grimm