VANDEPUTTE, Jeanne
De wind
|
Mor je moste me zou’ën geweld de deure niet opensloan!… Wien ee’t er je zou’ën oembeleefde stre’en geleird? de menschen zeker? Van wo kom je gie nu, met je roazen en je tieren tenden oasem? j’ê zeker weere gon loopen achter ’t zand van ’t strange, da zo benauwd is van je en aantend moa weglopt vo je, aantend moa. lik een sjarpe geluwe tulle zoe wegvliegen, just azowe. Och, roast zo niet, uult zo nie, vliegt zo nie, meneire de wind, ’t en helpt toch allemoale niemendalle : aa woa da j’ achter lopt, lopt weg vo joen, en hoe zeêrder da je gie vliegt, zoveele zeêrder za ’t vo joen vliegen. en mê da de wereld roend is, sukkeloare, domme sukkeloare, lop gie moa, lop gie moa achter de geluwe sjarpe en je za voort loopen. Sukkeloare, zandknauwer, herteknauwer, meneire de wind. je kan gie uulen, uulen, dat iederein die ’t oort, uuvert van koede en van piene. Lik ’n oend die geslegen wordt, Lik ’n kind da schreimt van benauwdheid in den doenkeren, Lik ’n mensch die z’n êrte zoe foelen breken… Och, kom moa binnen, meneire de wind… Och nein, bluuf buuten, meneire de wind. in uus uuzetje kán je gie toch nie binnen. met uus huzetje ê je gie toch nie genoeg. en ’t zoe d’ier âa kapot zien van joen. weggewoid of plat gestampt, en de lampe uutgebloazen, en minder zoen ier zitten in den doenkeren en in de koede, lik vrêmdelingen in en stein-vrêmd uus…
|
Maar je mag met zulk geweld de deur niet openslaan!… Wie heeft er je zulke onbeleefde streken geleerd? De mensen zeker? Vanwaar kom je nu, met je razen en je tieren buiten adem? Je bent zeker weer gaan lopen achter ’t zand van ’t strand, dat zo benauwd is van je en uiteindelijk maar wegloopt voor je, aan ‘t eind maar. als een gele tulesjaal zou wegvliegen, zomaar zeg. Och, raas zo niet, huil zo niet, waai zo niet meneer de wind, ’t helpt toch allemaal niemendal : Alles waar je achter loopt, loopt weg voor jou, en hoe harder je waait, hoe harder ’t voor jou zal waaien. en aangezien de wereld rond is, sukkelaar, domme sukkelaar, loop jij maar, loop jij maar achter de gele sjaal en je zal voortlopen. Sukkelaar, zandknauwer, harteknauwer, meneer de wind. je kan huilen, huilen, zodat iedereen die ’t hoort, huivert van koude en van pijn. Als ’n hond die geslagen wordt, Als ’n kind dat schreit van benauwdheid in het donker, Als ’n mens die z’n hart zou voelen breken… Och, kom maar binnen, meneer de wind… Och nee, blijf buiten, meneer de wind. in ons huisje kán je toch niet binnen. aan ons huisje heb jij toch niet genoeg en ’t zou d’r aan kapot gaan van jou. weggewaaid of platgestampt, en de lamp uitgeblazen, en er zouden hier minder in het donker en in de koude zitten,
als vreemdelingen in een totaal vreemd huis…
|