RUYS, Manu

(1995: Uitreiking Orde van de Vlaamse Leeuw)

…..
De poging om de Vlaamse problematiek te herleiden tot een confrontatie tussen federalisten en separatisten is niet relevant, niet actueel, een verspilling van tijd en krachten. Ik huiver voor nog andere mogelijke ontsporingen. Ik huiver voor een Vlaanderen dat vergiftigd zou worden door het egoïsme van parvenu’s en omhooggevallen potentaten; voor een Vlaanderen waarin de machtigen erin slagen bedrog, bestuurlijke onbekwaamheid en wanbeheer toe te dekken; voor een Vlaanderen waarin de wereld van de reclame de media volledig inpalmt en de commercie het vrije denken en het vrije woord zou versmachten. Die gevaren zijn niet denkbeeldig.

…..


De Vlamingen

…..
Napoleon werd keizer en maakte een einde aan het antichristelijk beleid van de republikeinen. Hij zorgde voor een economische opleving en opende de Schelde. Maar de verfransing werd voortgezet. Alle officiële akten, documenten en geregistreerde stukken werden geleidelijk eentalig Frans. Op de openbare gebouwen prijkten alleen Franse opschriften. In de Zuid-Nederlandse gemeenten werden de straatnaamborden tweetalig; zij zouden het blijven tot 1932...

En ook Vlaanderen en Brabant kapseisden nu in de Franse wereld. Voor hun leidende standen gebeurde het zonder enig bezwaar: zij waren rijp voor het Franse staatsburgerschap.

Na twintig jaar Frans regime lag het fundament gereed om, in twee generaties, het Dietse zuiden helemaal in de Franse wereld te doen opgaan.

Zo ver kwam het tenslotte niet. Toen de krijgskansen voor Napoleon minder gunstig werden, groeide opnieuw antipathie voor het keizerrijk. De reactie was wel minder heftig dan in de overige bezette gebieden in Europa, maar toch stremde de assimilatie. Vooral het opeisen van zovele jongens voor de leeg bloedende Franse legers, scherpte de ontevredenheid aan. Dan volgden, als in een wervelstorm, de gebeurtenissen elkaar snel op: de ineenstorting van het rijk, de verbanning van de keizer naar Elba, de terugkeer der honderd dagen, en in 1815: Waterloo.

Het einde van een lange en grauwe periode, waarin de zuidelijke Nederlanden nooit de kans hadden gekregen een eigen nationaal leven te ontwikkelen.

…..


Achter de maskerade

…..
Zelf heb ik ooit kunnen waarnemen, hoe een bepaald fragment van de ‘high society’ zich in soortgelijke omstandigheden gedraagt. De toenmalige eerste minister, de Waalse socialist Edmund Leburton, had zich zwaar beschonken van op het spreekgestoelte van de Kamer nogal onheus tot mij gericht, die in de perstribune het debat in het halfrond stond gade te slaan. De van nature goedaardige bewindsman besefte achteraf zijn blunder-met-gezichtsverlies en wenste zich te verontschuldigen. Een vriend van hem, een Luikse grootindustrieel, zou tussenpersoon spelen en nodigde mij uit voor een weekeinde in zijn landgoed. Ik nam de invitatie aan, omdat ik wilde ervaren hoe die lieden zoiets pogen te ‘arrangeren’. De premier was stipt op de afspraak, samen met zijn kabinetschef, Guy Spitaels. Het werd een leuke namiddag in een prachtig domein met grazende paarden op immense weilanden en met een barbecue waarop Leburton mij de lekkerste brokjes toeschoof. Rondom ons kwamen en gingen allerlei ‘chers amis’, politici, advocaten, grootindustriëlen, met hun jonge vriendinnetjes. Er werd openhartig en nogal cynisch over politiek gepraat en de gasten ledigden vele flessen Dom Pérignon. Het was een mooie zomeravond, voor mij ook een leerrijke. De eerste minister bood zijn excuses aan. Ieder was hoffelijk en ieder bleef op zijn standpunt. Wel vergrootte het weekeinde nog wat meer mijn argwaan tegenover een bepaalde Wetstraatstijl en het even soepele als verdachte samenspel van politiek en industrie.

…..


Interview Doorbraak met Pieter BAUWENS & Frans CROLS, februari 2011

…..
Doorbraak: U klinkt optimistisch!?

Zal Bart De Wever de weg volgen van Hugo Schiltz?

…..

Nogmaals, de vraag is wat Bart De Wever zal doen. Hij is een Antwerpenaar, dus een Midden-Brabander van het oude hertogdom Brabant, zoals Schiltz. West-Vlamingen, bijvoorbeeld Geert Bourgeois, zijn stug en Brabanders niet. Ik ben zelf een Antwerpenaar en ken die mentaliteit. Wij zijn onderhandelaars, commerçanten en bereid om ver te gaan, om toe te geven. Je moet kunnen praten met de andere, dat is de houding van de Antwerpenaar. Is Bart De Wever al zover vandaag (het interview is afgenomen medio februari – red.) ? Neen, maar je ziet goed aan De Wevers houding in verband met Brussel dat hij evolueert en dat kan een begin zijn. Hij is geen man van neen, neen, neen.

…..
Confederalisme of separatisme, we kunnen niet meer voorbij deze vraag?

Inderdaad, wat zal er gebeuren met België? Moeten wij terugvallen op een confederaal België, dat wil zeggen, twee soevereine staten die een alliantie sluiten? Ik wandelde met koning Boudewijn in het park van Laken en hij vroeg mij: “wat denkt u?” Ik antwoordde: “sire, als u België wilt redden, dan moet er een confederatie komen.” Dat is separatisme, was zijn reactie, en Boudewijn was een intelligente man. Akkoord, een Belgische confederatie kan een grote stap zijn naar separatisme. Vergeet niet, wij hebben een Vlaams parlement, een Vlaamse regering, dat geeft een grote legitimiteit, en er is geen Belgische regering. De volgende fase is een confederaal België met alles erop en eraan. En als dat mislukt? (glimlacht) Dan gaan wij uiteen, Vlaanderen zal handelen met België als het kan, zonder België als het moet.

…..
Volgt na een Brussel zonder Vlaanderen Wallo-Brux?

Wallonië kan streven naar Wallo-Brux en zo trachten aan te sluiten bij Frankrijk maar Europa zal dat nooit aanvaarden. Europa heeft Straatsburg in Frankrijk al geslikt en kan niet aanvaarden dat de hoofdstad van Europa eveneens in Frankrijk terechtkomt – het is één land van de 27 lidstaten. Wallo-Brux is dus een slechts een wensdroom van de Franstaligen en heeft geen toekomst. Wallonië kan eventueel aansluiten bij Frankrijk. Brussel niet.

…..


Waarom Lumumba moest sterven

…..
Om 22 uur worden de gevangenen uit de woning gesleept. Een konvooi van vier auto’s, met daarin ook de Katangese regeringsleiders en een vijftal Belgische militairen, rijdt de donkere savanne in. Drie kwartier later en vijftig kilometer verder wordt op een verlaten plek halt gehouden. In zeven haasten worden achtereenvolgens Okito, Mpolo en Lumumba doodgeschoten door het Katangese vuurpeloton, dat onder het bevel staat van kapitein Gat. Alle drie sterven dapper. De lijken worden in kuilen geworpen en toegedekt. Dan rijdt het gezelschap terug naar Elisabethstad, waar de Katangese leiders zich laveloos bedrinken en de Belgen gedegouteerd gaan slapen.

De volgende dag doet de hoofdcommissaris van de Katangese politie, de Belg Gerard Soete, samen met zijn broer en nog een helper, de lijken voorgoed verdwijnen. De stoffelijke overschotten worden opgegraven, in een vrachtwagen gesmeten en naar een verder gelegen plaats gevoerd. Daar worden zij door het trio in stukken gezaagd en in zwavelzuur opgelost. Soete zal het hele gebeuren later vertellen in een zogenaamd fictief verhaal.

…..


(Doorbraak, 2011)

…..
Het is Europa dat voor een cruciale vraag staat: wat doen wij met de moslims? Europa moet zich bezinnen over zijn waarden, normen en identiteit… Met de moslims die hier nooit meer weggaan, moeten wij dialogeren. De Vlamingen in Brussel zijn een minderheid en zouden een alliantie kunnen zoeken met (hen, ze) kunnen onze bondgenoten zijn.

…..