VICTORIA, Ivo

Gelukkig zijn we machteloos

…..
Altijd wanneer drama’s als deze zich voltrekken is er één persoon in het gezelschap die ijzig kalm blijft. Ome Lex is vaak die persoon geweest. Gedwongen om alleen en machteloos toe te kijken terwijl anderen wild om hem heen draaiden, door hun onwetendheid en angst verblind, met elke gil de chaos voedend als een gulzig kind. Nu staat hij hier. Op de heuvel. De helling overschouwend die naar de afgrond leidt. Hij strijkt met één hand over de revers van zijn colbert. In gedachten verzonken als een jager.

Volg zijn blik. Verklein het beeld. Verklein het tot je de perfect gecomponeerde foto ziet. Beneden, in de tuin, zit een Aziatisch meisje op de rand van een trampoline. Haar voeten centimeters boven het gras. Achter haar, iets verderop: een muur van klimop, waarachter weiden en de horizon schuilgaan.

Strakke jeans, baseballcap. Knalgele All Stars. Een arafatsjaal gedrapeerd over een getailleerd shirt. In haar handen: een spel.

Zacht zuchtend begint ze het lied te zingen. Haar benen wiebelen.

Dag Mahatsuko, dag lieve Mahatsuko, dag.

De geur van het buffet vermengt zich met de klanken van haar stem.

Dag Mahatsuko, dag.

Ze zwijgt. Iemand werpt een bal het grasveld op. Twee jongens komen tevoorschijn. Ze kijkt achterom, naar hen, kijkt weer vooruit, naar hem. Ze springt van de trampoline en loopt naar de jongens, lichtvoetig maar traag, met de kin omhoog, speels en tegelijk voornaam.

Een fiere gazelle.

…..