SCHOLTEN, Patty


Oude dames

Ruim voor de bus vertrekt zie ik ze naderen.

Ze lopen zo behoedzaam in de pas.

Hun schoenen passen altijd bij hun tas,

gezonde kousen steunen oude aderen.

Een fleurig sjaaltje siert hun saaie jas,
een beetje lipstick tegen het ontbladeren

en zilverwitte krulletjes omkaderen

't gezicht dat vroeger mooi of lelijk was

Dit is mijn voorland, zo zal ik verwelken.

Ik maak een praatje met ze over 't weer

en ruik een vleug parfum van aronskelken.

De bus vertrekt. Ze zingen zacht een lied:

sirenen met een lofzang op weleer.

Ze wenken naar me. Maar ik wil nog niet.


De dood

voor James Brockway

De lompe gast zal jou niet overslaan.

Nooit belt hij op en vraagt: 'Kom ik gelegen?'

Hij komt te vroeg, te laat, zijn zeis stoot tegen

je lamp of vaas. Hij laat zijn koffie staan.

Beloftes worden niet door hem gedaan

en hij zal nooit die knekelvoeten vegen.

Hij wil niet schaken. Er wordt stuurs gezwegen

tot hij je vraagt om met hem mee te gaan.

Dat was het dan. Je bent opeens zo moe.

Hij zegt: Je wist toch dat ik ooit zou komen.

Die lamp, die vaas, die doen er niet meer toe.

Kijk niet zo bang. Het sterven doet geen pijn.

Het zal een slapen, slapen zonder dromen,

het zal een slapen zonder weerga zijn.


Herinneringen

Niets is bedrieglijker dan ons geheugen.

Je ziet jezelf niet in een spiegel, maar

je neemt alleen je goede kanten waar.

Terecht rijmt dit verschijnsel op 't woord leugen.

Je graaft in je verleden, vindt slechts vleugen

en flarden van herinneringen daar,

gekleurd door tijd, verbeelding, ouderpaar.

Deed je het goed of wilde je niet deugen?

De vrije wil: een grijsaard op een bankje

die tobt of hij de juiste keuzes maakte.

Van zelfbeschikking blijkt helaas geen sprankje.

Ik heb mijn best gedaan, beschreef mijn dagen,

gekleurd door weemoed die soms bitter smaakte.

Maar of het klopt, dat moet u mij niet vragen.