FERON, André

Vergeten … nooit

…..
Een immense collage van tedere momenten vult mijn gezichtsveld. Het is een verzameling van vreugde en verdriet, van hoop en depressie, van aan- en afwezigheden, van overeenstemming en tegenstellingen die worden overbrugd door compromissen en wederzijds begrip, maar ook van problemen en oplossingen, van momenten vol passie en warmte, van welzijn en ongemak. Er waren rustige avonden bij het haardvuur waarop ik voorlas over de hartstochten van de mens, die in sommige boeken zo goed beschreven staan. De zalige wandelingen in de vrije natuur en de gehaaste boodschappen in de stad. De weldoende zondagen, toen we kaart speelden met vrienden. Die ene dag in het bijzonder, toen ik de spot van iedereen en in het bijzonder de ergernis van Maurice over me heen kreeg omdat ik de versnellingen van zijn auto net iets te hard liet kraken nadat ik hem om een lift had gevraagd. De glimlach van mijn Blanche, die zo snel kon overgaan in een schaterlach en die zo spontaan en aanstekelijk was. Haar stiltes, die in onze gesprekken na verloop van tijd voor mij dezelfde zeggingskracht hadden als haar stem. Haar gezicht dat nat was van tranen wanneer een meningsverschil ons verdrietig maakte – elk op onze eigen manier. De vriendelijkheid van een woord, de streling van een blik, de zaligheid van een parfum. De liefdevolle gebaren, vluchtige aanrakingen en duizenden andere kleine dingen die mijn zenuwstelsel nu haast niet meer kan bevatten. Ik zou alles wat nog in me zit willen geven om haar nog eens vast te houden in mijn armen… al was het nog maar één keer.

…..