INGHELS, Maarten
I.M.
Nu al oefen ik voor mijn houten jas,
de kist: ik trek de schouders in,
buig mijn hoofd tot waar de kin
zal rotten op mijn borstkas,
vlecht mijn handen rond mijn pen.
Nee, geen gedachte waait door
mijn verfomfaaide hoofd. Enkel
wormen spoken rond in mijn karkas.
Ik neem dit niet licht: repeteer
in een kast het urenlange liggen
op mijn rug, spreid mijn benen
uit elkaar waar mijn lederen tas
komt, vol boeken die ik nooit lezen
zal, papier dat nog beschreven
moet. Rook lachend een sigaret,
hef met mijn geliefde het glas.
Tot slot spreek ik dit I.M. uit,
beeld me het snikken in om mijn graf,
zoek het zwijgen op en droom
weg, toon mijn lelijkste grimas
Hoe mooi ik verdween
Sommigen zijn hun leven lang zoek,
verstoppen zich in de diepte van een schelp
of liggen reeds onder een verweerde steen.
En nu ikzelf [tot datum x] weg ben
betreur ik dat niemand zag
hoe mooi ik verdween.
[collega X beantwoordt uw mails]
Ars poetica
Het gewicht van de wereld? Poëzie.
De lekkende kraan in mijn keel? Poëzie. Poëzie. Poëzie.
Wanneer ik mij verslik in mijn slaap en hoestend wakker word? Poëzie.
Het zwijgen tussen twee hartslagen? Poëzie.
De papiersnee in mijn middelvinger? Godverdomse poëzie.
De ballon opblazen tot zijn maximale spanning? Poëzie.
Mijn geliefde weet waarheen wij de komende tien jaar op vakantie gaan: naar poëzie.
Wat duwt de wind in mijn rug? De poëzie — of het gebrek daaraan.
Wanneer het regent, bezoek ik de vissen. Poëzie?
Hoe mijn inkomen eruitziet vraagt mijn vader? Noodgedwongen de poëzie.
Wat hebben ze voor een appel en een ei aan het circus verkocht? De poëzie.
Europa? Poëzie.
Lapis lazuli? Poëzie.
De maan knipoogt? Geblinddoekte poëzie.
De eeuw geeuwt, en ik ben vrij. Poëzie.
Wie ben jij? vraagt u. De poëzie — ik ben er vaker niet dan wel.
Je tilt een steen op en het glipt in groten getale weg. Poëzie.
Wat roepen de toeschouwers luid en duidelijk wanneer ik op mijn bek ga? Poëzie! Poëzie!
Ik volg de rivier, ik ben de rivier
…..
Ik ontmoet op de parking bij de brug van
Dendermonde een melker die zijn sportduiven
loslaat om te oefenen, hij gooit ze vanuit
zijn kruis in de lucht, waarna ze met een
buiteling uit het zicht verdwijnen. Ik mag er
geen loslaten van hem, ze zouden naar het
verkeerde huis vliegen.
Ik ontmoet een dichter in Vlassenbroek
terwijl hij in gesprek is met een grote zwarte
hond. Die ochtend gaf hij nog een lezing over
de stand van zaken in de Hongaarse literatuur
aan een groep diplomatenvrouwen maar ze
zijn net de deur uit.
Ik ontmoet een ornitholoog die teleurgesteld
is dat mensen de verschillende soorten
meeuwen niet meer kennen: de stormmeeuw,
de lachmeeuw, de burgemeestermeeuw,
de giechelmeeuw, de buldermeeuw,
de afvalmeeuw.
Ik hoor de ornitholoog zeggen: wie vogel-
geluiden kan herkennen, is nooit meer echt
alleen.
…..